Read the Bible

¹ Przydało się potym, iż Absalom, syn Dawidów, miał cudną siostrę, którą zwano Tamar, której się rozmiłował Amnon, syn Dawidów.² I był tak barzo utrapion Amnon miłością siostry swej Tamar, iż też wpadł w niemoc, abowiem iż była panienka, tedy Amnonowi trudno z nią było co poczynać.³ Ale Amnon miał przyjaciela jednego, którego zwano Jonadab, syn Semmy, brata Dawidowego, a ten Jonadab był człowiek barzo mądry.⁴ Który rzekł k niemu: Przecz tak schniesz synu królewski na każdy dzień? Izaż mi tego nie oznajmisz? Tedy ku niemu rzekł Amnon: Rozmiłowałem się Tamar, siostry Absaloma, brata mego.⁵ I rzekł ku niemu Jonadab: Układź się na łóżku twym, a uczyń się rzkomo niemocnym, tedyć przyjdzie ociec twój, aby cię nawiedził, a rzeczesz ku niemu: Proszę niechaj przyjdzie Tamar, siostra moja, aby mię karmiła a zgotowała przede mną potrawę, abych widząc, mógł jeść z ręki jej.⁶ Układł się tedy Amnon zmyślając sobie chorobę i przyszedł król nawiedzać go. I rzekł Amnon do niego: Proszę niech przyjdzie Tamar, siostra moja, aby przede mną zgotowała dwa placki, a iżbych jadł z ręki jej.⁷ A przetoż Dawid posłał w dom do Tamar, aby wnet przyszła w dom Amnona, brata swego, a uczyniła mu potrawę.⁸ Przyszła tedy Tamar do domu Amnona, brata swego, kędy leżał i wziąwszy mąki rozmąciła, a uczyniła przed nim dwa placki i upiekła je.⁹ Potym wziąwszy panewkę wyjęła je przed nim, ale on jeść nie chciał i rzekł Amnon: Niechaj wszytcy wynidą ode mnie. I także wyszli precz od niego.¹⁰ Tedy rzekł Amnon ku Tamar: Wnieś hajw potrawę do łożnice, abych jadł z ręki twej. A wziąwszy Tamar placki, które nagotowała, przyniosła je tam Amnonowi, bratu swemu.¹¹ I podała mu, aby jadł. Który uchwyciwszy ją, rzekł do niej: Chodź siostro moja, a leż ze mną.¹² Ale mu ona rzekła: Niechaj tego bracie mój, a nie czyń mi tego gwałtu, abowiem nie bywa taka sprawa w Izraelu. Poniechajże tego szaleństwa.¹³ Abowiem jakoż bych ja mogła z siebie zjąć zelżywość swoję? Ty też sam będziesz jako jeden z szalonych w Izraelu. A przetoż teraz proszę cię, mów z królem, abowiem on nie odmówi mię dać tobie.¹⁴ Ale on nic nie dbał na słowa jej, owszem się zmocniwszy, uczynił jej gwałt i leżał z nią.¹⁵ I barzo ją sobie obrzydził Amnon, a daleko jej więcej nienawidził aniż ją miłował. I rzekł ku niej: Wstańże, a idź precz.¹⁶ Która jemu odpowiedział: Toć dopiero jest gorzej, aniżli to, coś uczynił ze mną, że mię tak wypychasz. Ale on nic na to nie dbał.¹⁷ Owszem zawoławszy pacholęcia, który mu służył, kazał ją precz od siebie wywieść i zamknąć drzwi za nią.¹⁸ A ona miała na sobie suknię pstrą, abowiem córki królewskie panienki w takowych sukniach chadzały. I wywiodło ją precz pacholę, a zamknęło drzwi za nią.¹⁹ Tedy Tamar posypała głowę swą prochem, a rozdarła na sobie pstrą suknią i włożywszy ręce na głowę swą, szła krzycząc.²⁰ Rzekł potym Absalom, brat jej: Abo Amnon, brat twój, był z tobą? Milczże teraz miła siostro, boć jest brat twój, a nie frasuj się o to. I mieszkała Tamar zelżona w domu Absaloma, brata swego.

²¹ Co wszytko, gdy usłyszał Dawid król, rozgniewał się barzo.²² I nie mówił Absalom z Amnonem, ani źle ani dobrze, abowiem go miał w nienawiści, przeto że zgwałcił Tamar, siostrę jego.²³ Potym po dwu lat strzyżono owce Absalomowe w Baalhazor, które jest w Efraim i prosił do siebie Absalom wszytkich synów królewskich.²⁴ Przyszedł też Absalom i do króla a tak mówił: Oto teraz strzygą owce służebnikowi twojemu, przetoż proszę, aby król i z służebniki swemi przyszedł też do mnie, służebnika swego.²⁵ Do którego rzekł król: Niechajże nie chodzimy wszytcy synu, bychmy cię nie obciążyli. A chociaż go on tak barzo prosił, wszakże on nie chciał idź, ale mu błogosławił.²⁶ Rzekł potym Absalom: A Amnon, brat mój, izali też nie pójdzie z nami? Ale mu król rzekł: A po cóż ma idź z tobą?²⁷ A gdy go tym uporniej prosił Absalom, posłał z nim Amnona i wszytki syny swe.²⁸ Tedy Absalom rozkazał służebnikom swoim, aby pilnowali Amnona, gdyby podpiwszy, był dobrej myśli. A gdy ja wam rozkażę go zabić, tedy go zabijcie, nic się nie bojąc, gdyżem ja wam rozkazał. Bądźcież tedy serca dobrego i mężnego.²⁹ A tak słudzy Absalomowi uczynili tak Amnonowi, jako im rozkazał Absalom. A wszytcy synowie królewscy wsiadszy na muły swe, uciekli.

³⁰ Ale póki jeszcze byli w drodze, przyszła wieść do Dawida, iż Absalom pomordował wszytki syny królewskie, iż z nich żaden nie został.³¹ Tedy Dawid porwawszy się, rozdarł na sobie szaty swe i padł na ziemię, a wszytcy służebniki jego stali około niego rozdarszy szaty swoje.³² Potym Jonadab, syn Semmy, brata Dawidowego, rzekł ku niemu: Nie powiedaj tego, panie mój, aby wszytki syny królewskie pobić miano, boć tylko Amnon zabit, którego Absalom groził się zabić od onego czasu, jako był zgwałcił Tamar, siostrę jego.³³ A przetoż teraz królu, panie mój, nie czyń sobie złej myśli z tej wieści, iż powiedziano, żeby pobici byli wszytcy synowie królewscy, boć jedno sam Amnon umarł.³⁴ I uciekł Absalom, a służebnik, który na to strzegł, ujzrał, a oto lud niemały jechał drogą podle góry.³⁵ I rzekł Jonadab do króla: Ono jadą synowie królewscy, a jest tak, jakom ja powiedział, służebnik twój.³⁶ A gdy przestał mówić, przyjechali synowie królewscy, a płakali głosem wielkim. Przytym król i ze wszytkimi służebniki swymi płakali barzo płaczem wielkim.³⁷ Ale Absalom uciekł do Tolmaja, syna Ammiurowego, króla w Gessur i żałował Dawid syna swego długi czas.³⁸ A uciekszy Absalom do Gessur, mieszkał tam przez trzy lata.³⁹ Potym Dawid król rad był widział, aby przyzwan był Absalom. Abowiem się już był ucieszył po śmierci Amnonowej.