Read the Bible

¹ [Dixi ego in corde meo: Vadam,
et affluam deliciis, et fruar bonis;
et vidi quod hoc quoque esset vanitas.
² Risum reputavi errorem,
et gaudio dixi: Quid frustra deciperis?
³ Cogitavi in corde meo abstrahere a vino carnem meam,
ut animam meam transferrem ad sapientiam,
devitaremque stultitiam,
donec viderem quid esset utile filiis hominum,
quo facto opus est sub sole numero dierum vitæ suæ.
⁴ Magnificavi opera mea,
ædificavi mihi domos,
et plantavi vineas;
⁵ feci hortos et pomaria,
et consevi ea cuncti generis arboribus;
⁶ et exstruxi mihi piscinas aquarum,
ut irrigarem silvam lignorum germinantium.
⁷ Possedi servos et ancillas,
multamque familiam habui:
armenta quoque, et magnos ovium greges,
ultra omnes qui fuerunt ante me in Jerusalem;
⁸ coacervavi mihi argentum et aurum,
et substantias regum ac provinciarum;
feci mihi cantores et cantatrices,
et delicias filiorum hominum,
scyphos, et urceos in ministerio ad vina fundenda;
⁹ et supergressus sum opibus
omnes qui ante me fuerunt in Jerusalem:
sapientia quoque perseveravit mecum.
¹⁰ Et omnia quæ desideraverunt oculi mei
non negavi eis,
nec prohibui cor meum quin omni voluptate frueretur,
et oblectaret se in his quæ præparaveram;
et hanc ratus sum partem meam si uterer labore meo.
¹¹ Cumque me convertissem ad universa opera quæ fecerant manus meæ,
et ad labores in quibus frustra sudaveram,
vidi in omnibus vanitatem et afflictionem animi,
et nihil permanere sub sole.]

¹² [Transivi ad contemplandam sapientiam,
erroresque, et stultitiam.
(Quid est, inquam, homo,
ut sequi possit regem, factorem suum?)
¹³ Et vidi quod tantum præcederet sapientia stultitiam,
quantum differt lux a tenebris.
¹⁴ Sapientis oculi in capite ejus;
stultus in tenebris ambulat:
et didici quod unus utriusque esset interitus.
¹⁵ Et dixi in corde meo:
Si unus et stulti et meus occasus erit,
quid mihi prodest quod majorem sapientiæ dedi operam?
Locutusque cum mente mea,
animadverti quod hoc quoque esset vanitas.
¹⁶ Non enim erit memoria sapientis similiter ut stulti in perpetuum,
et futura tempora oblivione cuncta pariter operient:
moritur doctus similiter ut indoctus.

¹⁷ Et idcirco tæduit me vitæ meæ,
videntem mala universa esse sub sole,
et cuncta vanitatem et afflictionem spiritus.]
¹⁸ [Rursus detestatus sum omnem industriam meam,
qua sub sole studiosissime laboravi,
habiturus hæredem post me,
¹⁹ quem ignoro utrum sapiens an stultus futurus sit,
et dominabitur in laboribus meis,
quibus desudavi et sollicitus fui:
et est quidquam tam vanum?
²⁰ Unde cessavi,
renuntiavitque cor meum ultra laborare sub sole.
²¹ Nam cum alius laboret in sapientia,
et doctrina, et sollicitudine,
homini otioso quæsita dimittit;
et hoc ergo vanitas et magnum malum.
²² Quid enim proderit homini de universo labore suo,
et afflictione spiritus,
qua sub sole cruciatus est?
²³ Cuncti dies ejus doloribus et ærumnis pleni sunt,
nec per noctem mente requiescit.
Et hoc nonne vanitas est?
²⁴ Nonne melius est comedere et bibere,
et ostendere animæ suæ bona de laboribus suis?
et hoc de manu Dei est.
²⁵ Quis ita devorabit et deliciis affluet ut ego?
²⁶ Homini bono in conspectu suo
dedit Deus sapientiam, et scientiam, et lætitiam;
peccatori autem dedit afflictionem et curam superfluam,
ut addat, et congreget,
et tradat ei qui placuit Deo;
sed et hoc vanitas est, et cassa sollicitudo mentis.]