Read the Bible

¹ Ene onderwijzing van Asaf. Hoor, o mijn volk, naar mijne onderwijzing; neig uwe oren tot de redenen mijns monds.² Ik zal mijnen mond openen met dichtspreuken, en oude verhalen uitspreken,³ die wij gehoord hebben en weten, en die onze vaders ons verhaald hebben,⁴ opdat wij ze niet verbergen zouden voor hunne kinderen, die namaals komen, verkondigende den roem des Heren, en zijne macht en wonderen, die Hij gedaan heeft.⁵ Hij richtte ene getuigenis op in Jakob, en gaf ene wet in Isral, welke Hij onzen vaderen gebood aan hunne kinderen bekend te maken,⁶ opdat de nakomelingen die leren mochten, en de kinderen, die nog zouden geboren worden; en dat, wanneer die opgroeiden, zij die weder aan hunne kinderen verkondigen zouden,⁷ en zij hunne hoop op God zouden stellen, en de daden Gods niet vergeten, en zijne geboden onderhouden,⁸ en niet zouden zijn als hunne vaderen, een afvallig en ongehoorzaam geslacht, welks hart niet vast was, en welks geest niet getrouw bleef aan God;

⁹ gelijk de kinderen van Efram, die geharnast den boog voerden, afvielen ten tijde des strijds.¹⁰ Zij onderhielden Gods verbond niet, en wilden naar zijne wet niet wandelen,¹¹ maar vergaten zijne daden en wonderen, welke Hij hun getoond had.¹² Voor hunner vaderen oog deed Hij wonderen in Egypteland, in het veld van Zoan.¹³ Hij deelde de zee en liet hen er doorgaan, en stelde het water als een muur.¹⁴ Hij leidde hen bij dag door een wolk, en bij nacht door een lichtgevend vuur.¹⁵ Hij spleet de steenrotsen in de woestijn, en drenkte hen met water in overvloed,¹⁶ en liet beken uit de steenrots vlieten, dat zij overvloeden als waterstromen.¹⁷ Maar nog gingen zij voort tegen hem te zondigen, en vertoornden den Allerhoogste in de woestijn,¹⁸ en verzochten God in hun hart, begerend spijse naar hunnen lust.¹⁹ En zij spraken tegen God en zeiden: Ja, zou God wel een tafel kunnen bereiden in de woestijn?²⁰ Zie, Hij heeft wel de steenrots geslagen, dat de wateren vloeiden en beken stroomden; maar hoe kan Hij brood geven en aan zijn volk vlees beschikken?²¹ Toen nu de Heer dat hoorde, ontstak Hij in toorn, en vuur ontbrandde over Jakob, en toorn kwam over Isral,²² omdat zij niet geloofden aan God, en niet hoopten op zijne hulp.²³ En Hij gebood den wolken daarboven, en deed de deuren des hemels open,²⁴ en liet manna op hen regenen tot spijs, en gaf hun hemelbrood.²⁵ Zij aten engelen-brood; Hij zond hun spijs in menigte;²⁶ Hij liet den Oostenwind waaien onder den hemel, en verwekte door zijne sterkte den Zuidenwind,²⁷ en liet vlees op hen regenen als stof, en vogels als zand aan de zee,²⁸ en liet ze vallen in hun leger, overal waar zij woonden.²⁹ Toen aten zij en werden verzadigd, en Hij liet hen hunnen lust bevredigen.³⁰ Toen zij nu hunnen lust nog niet gestild hadden en zij er nog van aten,³¹ kwam Gods toorn over hen, en doodde de voornaamsten van hen, en sloeg de besten van Isral terneder.³² Maar boven dat alles zondigden zij nog meer, en geloofden niet bij al zijne wonderen.³³ Daarom liet Hij hen wegsterven, dat zij niets verkregen, en zij moesten hun leven lang geplaagd zijn.³⁴ Als Hij hen doodde, zochten zij Hem, en keerden zich met ijver tot God,³⁵ en gedachten, dat God hun rots was, en God, de Allerhoogste, hun verlosser.³⁶ Doch zij vleiden Hem slechts met hunnen mond, en logen voor Hem met hunne tong;³⁷ want hun hart was niet vast aan Hem, en zij waren niet getrouw aan zijn verbond.³⁸ Maar Hij was barmhartig, en vergaf de misdaad en verdelgde hen niet, en wendde dikwijls zijnen toorn af, en deed niet zijnen gehelen toorn ontbranden;³⁹ want Hij was indachtig, dat zij vlees waren, een wind, die daarheen vaart en niet wederkomt.

⁴⁰ Zij vertoornden Hem zeer dikwijls in de woestijn, en ontrustten Hem in de woestijn.⁴¹ Zij verzochten God altoos weder, en stelden den Heilige in Isral een perk.⁴² Zij dachten niet meer aan zijne hand, op dien dag toen Hij hen van de vijanden verloste;⁴³ toen Hij zijne tekenen gedaan had in Egypte, en zijne wonderen in het land Zoan;⁴⁴ toen Hij hunne stromen in bloed veranderde, hunne beken, dat zij ze niet drinken konden;⁴⁵ toen Hij ongedierte onder hen zond dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven,⁴⁶ en hun gewas aan de rupsen gaf, en hun zaad aan de sprinkhanen;⁴⁷ toen Hij hunne wijnstokken met hagel sloeg, en hunne moerbeziebomen met hagelstenen; toen Hij hun vee sloeg met hagel,⁴⁸ en hunne kudden met vurige stralen;⁴⁹ toen Hij Engelen des verderfs onder hen zond, in zijnen grimmigen toorn, en ze liet razen, woeden en leed doen:⁵⁰ toen Hij zijnen toorn liet voortgaan, en hunnen zielen van den dood niet verschoonde, en hun leven overgaf aan de pestilentie;⁵¹ toen Hij alle eerstgeborenen in Egypte sloeg, de eerstelingen hunner kracht in de hutten van Cham,⁵² en zijn volk liet uittrekken als schapen, en hen leidde als een kudde in de woestijn;⁵³ en Hij leidde hen veilig, dat zij niet vreesden, maar de zee bedekte hunne vijanden.⁵⁴ En Hij bracht hen in zijne heilige grenzen, tot het gebergte door zijne rechterhand veroverd,⁵⁵ en verdreef de volken voor hen uit, en liet hen het erf uitdelen, en liet de stammen Israls in hunne hutten wonen.⁵⁶ Maar zij verzochten en vertoornden God den Allerhoogste, en hielden zijne getuigenissen niet,⁵⁷ en vielen terug en verachtten alles gelijk hunne vaders, en weken af, gelijk een verslapte boog,⁵⁸ en vertoornden Hem met hunne hoogten, en tergden Hem met hunne afgoden.⁵⁹ En toen God dat hoorde, ontstak Hij in toorn en verwierp Isral zeer,⁶⁰ zo dat Hij zijne woning te Silo verliet, de hut, waarin Hij onder de mensen woonde;⁶¹ en Hij gaf zijne macht in de gevangenschap, en zijne heerlijkheid in de hand des vijands,⁶² en gaf zijn volk over aan het zwaard, en ontstak in gramschap over zijn erfdeel.⁶³ Het vuur verteerde hunne jonge manschap, en hunne jonge dochters moesten ongehuwd blijven.⁶⁴ Hunne priesters vielen door het zwaard, en hunne weduwen weenden niet.⁶⁵ En de Heer ontwaakte als uit den slaap, gelijk een sterke juicht, die van den wijn komt;⁶⁶ en Hij sloeg zijne vijanden van achteren, en deed hun ene eeuwige schande aan.⁶⁷ Doch Hij verwierp de hut van Jozef, en verkoos den stam van Efram niet;⁶⁸ maar Hij verkoos den stam van Juda, en den berg Sion, dien Hij liefhad,⁶⁹ en bouwde zijn heiligdom hoog, als het aardrijk, dat eeuwiglijk vast staat.⁷⁰ En Hij verkoos zijnen knecht David, en nam hem van de schaapskooien;⁷¹ van achter de zogende schapen haalde Hij hem, opdat hij zijn volk Jakob weiden zou en zijn erfdeel Isral.⁷² En Hij weidde hen ook met alle getrouwheid, en regeerde ze met alle naarstigheid.