Read the Bible

¹ En Job hief nog eens zijne spreuk op en zeide:² Och, dat ik ware gelijk in de vorige maanden, in de dagen, toen God mij behoedde!³ Toen zijne lamp boven mijn hoofd scheen, en ik bij zijn licht in de duisternis ging;⁴ zoals ik was ten tijde mijner jonkheid, toen Gods geheimenis over mijne hut was;⁵ toen de Almachtige nog met mij was, en mijne kinderen rondom mij;⁶ toen ik mijne treden wies in boter, en de steenrotsen mij oliebeken uitgoten;

⁷ toen ik uitging naar de poort in de stad, en mij mijnen stoel liet bereiden op de markt;⁸ toen de jonge lieden mij zagen en wegscholen, en de ouden voor mij opstonden;⁹ toen de oversten ophielden met spreken, en hunne hand op hunnen mond legden;¹⁰ toen de stem der vorsten zich verborg, en hunne tong aan hun gehemelte kleefde.¹¹ Wiens oor mij hoorde, die prees mij gelukkig; en wiens oog mij zag, die roemde mij.¹² Want ik bevrijdde den arme, die riep, en den wees, die geen helper had.¹³ De zegen desgenen, die te gronde dreigde te gaan, kwam op mij, en ik verblijdde het hart der weduwe;¹⁴ gerechtigheid was mijn kleed, hetwelk ik aantrok als een rok, en rechtvaardigheid was mijn hoofdsieraad.¹⁵ Ik was het oog des blinden en de voet des lammen.¹⁶ Ik was een vader der armen, en de zaak, die ik niet kende, onderzocht ik.¹⁷ Ik verbrak het gebit des onrechtvaardigen, en rukte den roof uit zijne tanden.

¹⁸ Ik dacht: Ik zal in mijn nest sterven, en mijne dagen veel maken als zand.¹⁹ Mijn zaad ging op aan het water, en de dauw bleef over mijnen oogst;²⁰ mijne heerlijkheid vernieuwde zich altoos aan mij, en mijn boog verbeterde zich in mijne hand.²¹ Men hoorde toe en zweeg, en wachtte tot ik mijnen raad gegeven had;²² na mijne woorden sprak niemand meer, en mijne rede droop op hen.²³ Zij wachtten op mij als op den regen, en openden hunnen mond als naar den avondregen.²⁴ Als ik met hen lachte, werden zij niet overmoedig; en het licht mijns aangezichts maakte mij niet geringer.²⁵ Als ik hunnen omgang verkoos, dan moest ik bovenaan zitten; en ik woonde als een koning onder de krijgsknechten, als iemand, die treurenden vertroost.