Read the Bible

¹ Job antwoordde en sprak:² Dit alles heb ik dikwijls gehoord, gij allen zijt jammerlijke vertroosters.³ Zullen de ijdelen woorden geen einde hebben? Of wat maakt u zo vermetel om Z te spreken?⁴ Ik zou ook als gijlieden kunnen spreken. Indien God wilde, dat uwe ziel in de plaats van mijne ziel was, zou ik ook woorden tegen u samenhopen, en mijn hoofd over u schudden?⁵ Ik zou u versterken met den mond, en met mijne lippen u troosten.

⁶ Maar of ik al spreek, zo verschoont de smart mij niet; houd ik op, zo gaat zij niet van mij.⁷ Maar nu maakt Hij mij moede, en verstoort al wat ik ben.⁸ Hij heeft mij vol rimpels gemaakt en getuigt tegen mij; en mijne ellende staat tegen mij op en antwoordt tegen mij.⁹ Zijne grimmigheid verscheurt, en die toornig op mij is, knerst de tanden tegen mij; mijn wederpartijder scherpt zijne ogen tegen mij.¹⁰ Zij hebben hunnen mond tegen mij opengesperd, en hebben mij smadelijk op de kinnebakken geslagen; zij hebben gezamenlijk hunnen moed aan mij gekoeld.¹¹ God heeft mij overgegeven aan de onrechtvaardigen, en heeft mij in de hand der goddelozen laten vallen.¹² Ik had rust, maar Hij heeft mij tot niets gemaakt; Hij heeft mij bij den hals gevat en verpletterd, en heeft mij tot een doelwit voor zich gesteld;¹³ Hij heeft mij omringd met zijne schutters, Hij heeft mijne nieren doorspleten en niet verschoond, Hij heeft mijne gal op de aarde uitgestort;¹⁴ Hij heeft mij de ene wond op de andere toegebracht, Hij is op mij aangelopen als een geweldige.¹⁵ Ik heb een zak om mijn huid vastgehecht, en heb mijnen hoorn in het stof gelegd;¹⁶ mijn aangezicht is gezwollen van het wenen, en over mijne oogleden ligt donkerheid,

¹⁷ hoewel er geen misdaad in mijne hand is, en mijn gebed rein is.¹⁸ O aarde, bedek mijn bloed niet; en mijn geroep moge geen plaats vinden.¹⁹ Nu zie, mijn getuige is in den hemel, en die mij kent is in de hoogte.²⁰ Mijne vrienden zijn mijne bespotters, maar mijn oog stort tranen tot God.²¹ Dat hij mocht richten tussen den man en God, tussen den mensenzoon en zijnen vriend!²² Maar de bestemde jaren zijn gekomen, en ik ga den weg, waarlangs ik niet zal wederkomen.