Read the Bible

¹ Toen Isral jong was, had Ik hem lief en riep hem, mijnen zoon, uit Egypte.² Maar als men hen nu roept, begeven zij zich weg en offeren aan de Bals en wieroken voor de beelden.³ Ik nam Efram bij zijne armen en leidde hem; maar zij erkenden het niet, dat Ik hen genas.⁴ Ik liet hen met menselijke banden trekken, met koorden der liefde, en hielp hen het juk aan hunnen hals dragen en gaf hun voeder.⁵ Hij zal niet weder naar Egypte keren, maar Assur zal zijn koning zijn; want zij willen zich niet bekeren.⁶ Daarom zal het zwaard over hunne steden komen en zal hunne grendels verteren en verslinden wegens hun voornemen.⁷ Mijn volk is moede zich tot Mij te keren; en hoe men hun predike, niemand richt zich op.

⁸ Wat zal Ik van u maken. Efram, zal Ik u beschutten, Isral? Zou Ik niet billijk een Adama van u maken en u aan Zebom gelijkstellen? Maar mijn hart is anders gezind, mijne barmhartigheid is ontstoken;⁹ zodat Ik niet doen zal naar mijnen hevigen toorn, noch Mij keren om Efram geheel te verderven; want Ik ben God, en niet een mens, en ben de Heilige onder u; echter wil Ik niet in de stad komen.¹⁰ Alsdan zal men den Heer volgen en Hij zal brullen als een leeuw; en als Hij brullen zal, zullen de zonen bevende toesnellen uit het Westen,¹¹ zij zullen bevende toesnellen als een vogel uit Egypte en als ene duif uit het land van Assur en Ik zal hen in hunne huizen doen wonen, spreekt de Heer.¹² (12-1) In Efram is overal leugen tegen Mij en in het huis van Isral valse godsdienst; maar ook Juda houdt niet meer vast aan God en aan den Heilige, die getrouw is.