Read the Bible

¹ De mens, uit een vrouw geboren, kort van dagen en vol onrust,² ontluikt en verwelkt als een bloem, vliedt als een schaduw en houdt geen stand.³ En op zulk een vestigt gij uw oog, hem dwingt gij met u in het gericht te treden?⁴ Kon slechts een reine geboren worden uit een onreine! 't Gebeurt niet enen.⁵ Indien zijn dagen zijn vastgesteld, het getal zijner maanden bij u bepaald is, gij hem perken gesteld hebt die hij niet kan overschrijden,⁶ wend dan uw blik van hem af en houd op; dat hij althans als een huurling in zijn dag behagen scheppe.

⁷ Want voor een boom is nog hoop: wordt hij afgehouwen, hij loopt weer uit, en zijn loten blijven niet achterwege;⁸ als zijn wortel in den grond veroudert, zijn tronk in het stof afsterft,⁹ dan loopt hij weer uit zodra hij water ruikt, en maakt takken als een pas geplante boom.¹⁰ Maar sterft een man, hij ligt daar; geeft een mens den geest, waar is hij?¹¹ Gelijk wanneer water uit den groten plas is verdwenen, de rivier wegvloeit en uitdroogt,¹² zo staat een man, als hij zich heeft neergelegd, niet weder op; zolang de hemel er is ontwaken zij niet, zij worden niet wakker uit hun slaap.¹³ Och of gij mij in het dodenrijk verstaakt, mij verborgt totdat uw toorn afgewend is, mij een tijd steldet en dan weder aan mij dacht!¹⁴ Als een mens sterft, zou hij kunnen herleven? Dan zou ik al mijn dagen van zwaren dienst wachten totdat ik afgelost werd;¹⁵ gij zoudt roepen, en ik zou u antwoorden; naar het maaksel uwer hand zoudt gij verlangen;

¹⁶ dan zoudt gij mijn schreden tellen, maar niet loeren op mijn zonde;¹⁷ veeleer in een buidel mijn misdrijven verzegelen, mijn schuld overpleisteren.¹⁸ Edoch, gelijk een berg in stukken valt, een rots van haar plaats wordt gerukt,¹⁹ stenen door het water afgeslepen worden, een wolkbreuk het stof der aarde medevoert, zo hebt gij der hoop des mensen den bodem ingeslagen.²⁰ Gij overweldigt hem voor altijd, en hij gaat heen; gij verandert zijn gelaat en zendt hem weg.²¹ Komen zijn zonen in ere, hij weet het niet, komen zij in minachting, hij bemerkt niets van hen.²² Alleen over hemzelf voelt zijn vlees pijn, over hemzelf draagt zijn ziele rouw.