Read the Bible

¹ Pieśń pouczająca. Asafowy. Słuchaj, ludu mój, nauki mojej, Nakłońcie uszu na słowa ust moich!² Do przypowieści otworzę usta moje, Opowiem zagadkowe dzieje starodawne.³ Cośmy słyszeli i poznali, I co nam opowiadali ojcowie nasi,⁴ Tego nie zataimy przed synami ich, Lecz opowiemy przyszłemu pokoleniu: Chwalebne czyny Pana i moc jego, Oraz cudowne dzieła, których dokonał.⁵ Związał Jakuba przykazaniami I ustanowił w Izraelu zakon, Który nadał ojcom naszym, Aby głosili go synom swoim,⁶ Aby poznało go następne pokolenie, A synowie, którzy się urodzą, Znów opowiadali go dzieciom swoim:⁷ Że mają pokładać nadzieję w Bogu I nie zapominać o dziełach Bożych, Lecz strzec przykazań jego;⁸ Żeby nie byli, jak ojcowie ich, Pokoleniem przekornym i niewiernym, Pokoleniem niestałego serca, Którego duch nie był wierny Bogu.

⁹ Synowie Efraima, łucznicy, Uciekli w dniu boju.¹⁰ Nie strzegli przymierza Bożego, A według zakonu jego nie chcieli postępować.¹¹ Zapomnieli o czynach jego I o cudownych dziełach, które im ukazał.¹² Wobec ojców ich czynił cuda W ziemi egipskiej, na polach Soanu.¹³ Rozdzielił morze i przeprowadził ich, I ustawił wody jak wały.¹⁴ Prowadził ich za dnia w obłoku, A całą noc w blasku ognia.¹⁵ Rozłupał skały na pustyni I napoił ich obficie jakby głębiami wód.¹⁶ Sprawił, że strumienie trysnęły ze skały I wody spływały jak rzeki.¹⁷ Lecz oni dalej grzeszyli przeciwko niemu I buntowali się przeciwko Najwyższemu na pustyni.¹⁸ Kusili Boga w sercu swym, Żądając pokarmu według woli swojej.¹⁹ Mówili przeciwko Bogu tymi słowy: Czy może Bóg zastawić stół na pustyni?²⁰ Oto uderzył w skałę I wody trysnęły, a rzeki popłynęły. Czy również będzie mógł dać chleb? Czy przygotuje mięso ludowi swemu?²¹ Przeto Pan, usłyszawszy to, uniósł się gniewem; Ogień zapłonął przeciwko Jakubowi, Także i gniew wybuchnął przeciwko Izraelowi,²² Że nie uwierzyli Bogu I nie zaufali zbawieniu jego.²³ Rozkazał więc obłokom w górze I otworzył bramy niebios.²⁴ Spuścił im, jak deszcz, mannę na pokarm I dał im zboże z niebios.²⁵ Wszyscy jedli chleb anielski; Zesłał im żywności do syta.²⁶ Wzbudził na niebie wiatr ze wschodu I przyniósł mocą swoją wiatr południowy.²⁷ Spuścił na nich mięso jak proch, A ptactwo skrzydlate jak piasek morski.²⁸ Padło ono pośród ich obozu, Wokół ich namiotów.²⁹ Jedli i nasycili się bardzo; I dał im, czego pożądali.³⁰ A gdy się nadal nie wyzbyli żądzy, Choć jeszcze pokarm był w ustach ich,³¹ Spadł na nich gniew Boży I pozabijał najznakomitszych wśród nich, A młodzież Izraela powalił.³² Mimo to nadal grzeszyli I nie uwierzyli cudownym dziełom jego.³³ Przeto sprawił, że marnie dokonali dni swoich, A lat swoich w trwodze.³⁴ Gdy ich zabijał, szukali go, Nawracali się i skwapliwie garnęli do Boga.³⁵ Przypominali sobie, że Bóg jest ich skałą, Że Bóg Najwyższy jest odkupicielem ich.³⁶ Schlebiali mu ustami, A językiem okłamywali go,³⁷ Bo serce ich nie było szczere wobec niego I nie byli wierni jego przymierzu.³⁸ On jednak, będąc miłosierny, Odpuszczał im winę i nie wytracił. Często powściągał swój gniew i nie zapłonął całą gwałtownością swoją.³⁹ Pamiętał o tym, że są ciałem, Tchnieniem, które ulatuje i nie wraca.

⁴⁰ Ileż to razy buntowali się przeciwko niemu na pustyni I zasmucali go na pustkowiu!⁴¹ Ustawicznie kusili Boga I zasmucali Świętego Izraela.⁴² Nie pamiętali czynów jego ręki, Dnia, w którym wyzwolił ich od ciemięzcy,⁴³ Gdy czynił w Egipcie znaki, A cuda swe na polach Soanu,⁴⁴ Gdy przemienił w krew rzeki ich A potoki ich tak, że pić nie mogli.⁴⁵ Zesłał na nich robactwo, które ich pożerało, I żaby, które ich trapiły;⁴⁶ Wydał chrząszczom plony ich, A znój ich szarańczy.⁴⁷ Zniszczył gradem winnice ich, A sykomory ich szronem.⁴⁸ Wydał na pastwę gradu bydło ich, A stada ich błyskawicom.⁴⁹ Spuścił na nich zapalczywość swego gniewu, Popędliwość, zaciekłość i utrapienie, Poczet aniołów zagłady.⁵⁰ Dał upust gniewowi swemu, Nie ochronił od śmierci duszy ich, A życie ich wydał zarazie.⁵¹ Pobił wszystkich pierworodnych w Egipcie, Pierwociny tężyzny męskiej w namiotach Chama.⁵² Jak owce wyprowadził lud swój, A wiódł ich jak trzodę po pustyni.⁵³ Prowadził ich bezpiecznie tak, że się nie lękali, A nieprzyjaciół ich przykryło morze!⁵⁴ Przywiódł ich do swojej świętej ziemi, Do góry, którą nabyła prawica jego.⁵⁵ Wypędził przed nimi narody, Wyznaczył sznurem ich dziedzictwo I osadził w namiotach ich plemiona izraelskie.⁵⁶ Oni zaś kusili Boga i buntowali się przeciwko Najwyższemu, I nie strzegli przykazań jego,⁵⁷ Lecz odstępowali i byli niewierni jak ojcowie ich; Zawiedli jak łuk obwisły.⁵⁸ Rozgniewali go swoim bałwochwalstwem na wzgórzach, A bałwanami swymi wzbudzili jego zazdrość.⁵⁹ Bóg usłyszał to, zapłonął gniewem I zupełnie odrzucił Izraela.⁶⁰ Porzucił przybytek w Sylo, Namiot, w którym mieszkał wśród ludzi.⁶¹ Oddał w niewolę arkę przymierza I chwałę swoją w ręce wroga.⁶² Wydał lud swój na pastwę miecza I rozgniewał się na dziedzictwo swoje.⁶³ Ogień pożarł młodzieńców jego, A dziewicom jego nie śpiewano pieśni weselnych.⁶⁴ Kapłani jego padli od miecza, A wdowy jego nie opłakiwały zmarłych.⁶⁵ Lecz Pan ocknął się jakby ze snu, Jak wojownik, który sobie podochocił winem.⁶⁶ Uderzył na tyły wrogów swoich I okrył ich wieczną hańbą.⁶⁷ Wzgardził namiotem Józefa, A plemienia Efraima nie wybrał,⁶⁸ Lecz wybrał plemię Judy I górę Syjon, którą miłuje.⁶⁹ Zbudował świątynią swoją jak wysokie niebo, Jak ziemię, którą ugruntował na wieki.⁷⁰ Wybrał Dawida, sługę swego, Powołał go od trzód owiec.⁷¹ Przywiódł go do owiec karmiących, Aby pasł Jakuba, lud jego, I Izraela, dziedzictwo jego.⁷² I on pasł ich w prawości serca swego, I prowadził ich rozsądnie ręką swoją.