Read the Bible

¹ Pieśń pouczająca. Asafa. Słuchaj, mój ludu, mego prawa, nakłońcie uszu ku słowom moich ust.² Otworzę moje usta do przypowieści, opowiem starodawne tajemnice;³ Cośmy słyszeli i poznali i co nam opowiadali nasi ojcowie.⁴ Nie zataimy tego przed ich synami, opowiemy przyszłemu pokoleniu o chwale PANA, o jego mocy i cudach, które czynił.⁵ Ustanowił bowiem świadectwo w Jakubie, nadał prawo w Izraelu i nakazał naszym ojcom, aby je oznajmiali swoim synom;⁶ Aby poznało przyszłe pokolenie, synowie, którzy się urodzą; aby powstawszy, przekazywali je swoim synom;⁷ Żeby pokładali w Bogu nadzieję i nie zapominali o dziełach Boga, lecz strzegli jego przykazań;⁸ Żeby nie byli, jak ich ojcowie, pokoleniem opornym i nieposłusznym; pokoleniem, które nie przygotowało swego serca i którego duch nie był wierny Bogu.

⁹ Synowie Efraima, uzbrojeni i wyposażeni w łuki, w dniu bitwy wycofali się.¹⁰ Bo nie strzegli przymierza Boga i nie chcieli postępować według jego prawa.¹¹ Zapomnieli o jego dziełach i cudach, które im ukazał.¹² Przed ich ojcami czynił cuda w ziemi Egiptu, na polu Soanu.¹³ Rozdzielił morze i przeprowadził ich, i sprawił, że wody stanęły jak wał.¹⁴ Prowadził ich w obłoku za dnia, a całą noc w blasku ognia.¹⁵ Rozszczepił skały na pustyni i napoił ich jakby z wielkich głębin.¹⁶ Wydobył strumienie ze skały i sprawił, że wody płynęły jak rzeki.¹⁷ Lecz oni jeszcze więcej grzeszyli przeciwko niemu i pobudzili do gniewu Najwyższego na pustyni;¹⁸ I wystawiali Boga na próbę w swych sercach, żądając pokarmu według swego pragnienia.¹⁹ I mówili przeciwko Bogu tymi słowy: Czy Bóg może zastawić stół na tej pustyni?²⁰ Oto uderzył w skałę i wypłynęły wody, i wezbrały strumienie; czy będzie mógł też dać chleb? Czy przygotuje mięso swemu ludowi?²¹ Gdy PAN to usłyszał, rozgniewał się i ogień zapłonął przeciw Jakubowi, i gniew wybuchnął przeciw Izraelowi;²² Bo nie uwierzyli Bogu i nie zaufali jego zbawieniu;²³ Choć rozkazał chmurom w górze i bramy nieba otworzył.²⁴ I zesłał im jak deszcz mannę do jedzenia, i zboże z nieba im dał.²⁵ Człowiek jadł chleb anielski; zesłał im pokarm do syta.²⁶ Wzbudził na niebie wiatr ze wschodu i sprowadził swą mocą wiatr południowy.²⁷ Zesłał im mięso jak pył i ptactwo skrzydlate jak piasek morski.²⁸ Spadło ono pośrodku ich obozu, wokół ich namiotów.²⁹ Jedli i w pełni się nasycili; dał im, czego pragnęli.³⁰ A gdy jeszcze nie zaspokoili swego pragnienia, gdy jeszcze pokarm był w ich ustach;³¹ Spadł na nich gniew Boży i zabił ich tłustych, a znakomitszych z Izraela powalił.³² Mimo to nadal grzeszyli i nie wierzyli jego cudom;³³ Dlatego sprawił, że ich dni przemijały w marności, a ich lata – w trwodze.³⁴ Gdy ich zabijał, szukali go; nawracali się i o świcie szukali Boga;³⁵ Przypominali sobie, że Bóg jest ich skałą, że Bóg Najwyższy – ich Odkupicielem;³⁶ Pochlebiali mu jednak swoimi ustami i okłamywali go swym językiem;³⁷ A ich serce nie było przed nim szczere i nie byli wierni jego przymierzu.³⁸ On jednak, będąc miłosiernym, przebaczał ich nieprawości i nie wytracał ich; często odwracał swój gniew i nie pobudzał całej swej zapalczywości;³⁹ Bo pamiętał, że są ciałem; wiatrem, który ulatuje i nie wraca.

⁴⁰ Jak często pobudzali go do gniewu na pustyni i zasmucali go na pustkowiu!⁴¹ Odwracali się i wystawiali Boga na próbę, i stawiali granice Świętemu Izraela.⁴² Nie pamiętali jego ręki ani dnia, w którym ich wybawił z utrapienia;⁴³ Gdy czynił swe znaki w Egipcie i swe cuda na polu Soanu;⁴⁴ Gdy zamienił w krew ich rzeki i ich strumienie, tak że nie mogli z nich pić.⁴⁵ Zesłał na nich rozmaite muchy, aby ich kąsały, i żaby, aby ich niszczyły;⁴⁶ I dał robactwu ich plony, a ich pracę szarańczy.⁴⁷ Zniszczył gradem ich winorośle, a sykomory szronem.⁴⁸ Ich bydło wydał na pastwę gradu, a ich stada na pastwę błyskawic.⁴⁹ Wylał na nich żar swojego gniewu, zapalczywość, oburzenie i udrękę, zesławszy na nich złych aniołów.⁵⁰ Otworzył drogę dla swego gniewu, nie zachował ich duszy od śmierci, a ich życie wydał zarazie;⁵¹ Wytracił wszystko pierworodne w Egipcie, pierwociny ich mocy w namiotach Chama;⁵² Ale swój lud wyprowadził jak owce i wiódł ich po pustyni jak stado.⁵³ Prowadził ich bezpiecznie, tak że się nie lękali, a ich wrogów przykryło morze;⁵⁴ I przyprowadził ich do swej świętej granicy; do góry, którą nabyła jego prawica.⁵⁵ Wypędził przed nimi narody, sznurem wyznaczył im dziedzictwo, żeby pokolenia Izraela mieszkały w swoich namiotach.⁵⁶ Oni jednak wystawiali na próbę i pobudzali do gniewu Boga Najwyższego, i nie strzegli jego świadectw.⁵⁷ Lecz odwrócili się i postępowali przewrotnie jak ich ojcowie, schodzili z drogi jak łuk zawodny.⁵⁸ Pobudzali go bowiem do gniewu przez swe wyżyny i rzeźbionymi posągami wzbudzali jego zazdrość.⁵⁹ Gdy Bóg to usłyszał, rozgniewał się i wielce wzgardził Izraelem.⁶⁰ I opuścił przybytek w Szilo; namiot, który rozbił wśród ludzi;⁶¹ I oddał w niewolę swoją moc i swoją chwałę w ręce wroga.⁶² Wydał swój lud pod miecz i rozgniewał się na swoje dziedzictwo.⁶³ Ich młodzieńców pochłonął ogień, a ich dziewic nie wydano za mąż.⁶⁴ Ich kapłani padli od miecza, a ich wdowy nie lamentowały.⁶⁵ Lecz potem Pan ocknął się jak ze snu, jak mocarz wykrzykujący od wina.⁶⁶ I uderzył na tyły swoich wrogów, okrył ich wieczną hańbą.⁶⁷ Ale choć wzgardził namiotem Józefa i pokolenia Efraima nie wybrał;⁶⁸ Jednak wybrał pokolenie Judy, górę Syjon, którą umiłował.⁶⁹ I zbudował swoją świątynię jak wysoki pałac; jak ziemię, którą ugruntował na wieki.⁷⁰ Wybrał też Dawida, swego sługę; wziął go z owczych zagród;⁷¹ Przywołał go, gdy chodził za karmiącymi owcami, aby pasł Jakuba, jego lud, i Izraela, jego dziedzictwo.⁷² A on ich pasł w prawości swego serca i prowadził ich roztropną ręką.