Read the Bible

¹ A przybliżało się święto przaśników, które zowią wielkanocą.² I szukali przedniejsi kapłani i nauczeni w Piśmie, jakoby go zabili; ale się bali ludu.³ I wstąpił szatan w Judasza, którego zwano Iszkaryjotem, który był z liczby dwunastu.⁴ Ten tedy odszedłszy, zmówił się z przedniejszymi kapłanami, i z przełożonymi kościoła, jakoby go im wydał.⁵ I uradowali się, i umówili się z nim, że mu chcą dać pieniądze.⁶ I obiecał, i szukał sposobnego czasu, aby go im wydał bez rozruchu.

⁷ Tedy przyszedł dzień przaśników, którego miał baranek być zabity.⁸ I posłał Piotra i Jana, mówiąc: Poszedłszy nagotujcie nam baranka, abyśmy jedli.⁹ Ale oni mu rzekli: Gdzież chcesz, abyśmy go nagotowali?¹⁰ A on rzekł do nich: Oto gdy do miasta wchodzić będziecie, spotka się z wami człowiek, niosący dzban wody; idźcież za nim do domu, do którego wnijdzie,¹¹ A rzeczcie gospodarzowi domu onego: Kazał ci powiedzieć nauczyciel: Gdzie jest gospoda, kędy bym jadł baranka z uczniami moimi?¹² A on wam ukaże salę wielką usłaną, tamże nagotujcie.¹³ Tedy odszedłszy znaleźli, jako im był powiedział, i nagotowali baranka.¹⁴ A gdy przyszła godzina, usiadł za stół, i dwanaście apostołów z nim.¹⁵ I rzekł do nich: Żądając żądałem tego baranka jeść z wami, pierwej niżbym cierpiał.¹⁶ Boć wam powiadam, że go więcej jeść nie będę, aż się wypełni w królestwie Bożem.¹⁷ A wziąwszy kielich i podziękowawszy, rzekł: Weźmijcie to, a podzielcie między się.¹⁸ Albowiem powiadam wam, że nie będę pił z rodzaju winnej macicy, aż przyjdzie królestwo Boże.¹⁹ A wziąwszy chleb i podziękowawszy, łamał i dał im, mówiąc: To jest ciało moje, które się za was daje; to czyńcie na pamiątkę moję.²⁰ Także i kielich, gdy było po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich jest nowy testament we krwi mojej, która się za was wylewa.

²¹ Ale oto ręka tego, co mię wydaje, ze mną jest za stołem.²² Synci zaiste człowieczy idzie, tak jako jest postanowione; ale biada człowiekowi temu, który go wydaje!²³ Tedy się oni poczęli między sobą pytać o tem, kto by wżdy z nich był, co by to uczynić miał.²⁴ A wszczął się też spór między nimi o tem, kto by się z nich zdał być większy.²⁵ Ale on im rzekł: Królowie narodów panują nad nimi, a którzy nad nimi moc mają, dobrodziejami nazywani bywają.²⁶ Lecz wy nie tak: owszem kto największy jest między wami, niech będzie jako najmniejszy, a kto jest wodzem, będzie jako ten, co służy.²⁷ Bo któryż większy jest? Ten, co siedzi, czyli ten, co służy? Izali nie ten, co siedzi? Alem ja jest w pośrodku was jako ten, co służy.²⁸ A wy jesteście, którzyście wytrwali przy mnie w pokusach moich.²⁹ I jać wam sporządzam, jako mi sporządził Ojciec mój, królestwo,³⁰ Abyście jedli i pili za stołem moim w królestwie mojem, i siedzieli na stolicach, sądząc dwanaście pokoleń Izraelskich.³¹ I rzekł Pan: Szymonie, Szymonie! oto szatan wyprosił was, aby was odwiewał jako pszenicę,³² Alem ja prosił za tobą, aby nie ustała wiara twoja; a ty niekiedy nawróciwszy się, utwierdzaj braci twoich.³³ A on mu rzekł: Panie! gotówem z tobą iść i do więzienia i na śmierć.³⁴ A on rzekł: Powiadam ci, Piotrze! nie zapieje dziś kur, aż się pierwej trzykroć zaprzesz, że mię nie znasz.³⁵ I rzekł im: Gdym was posyłał bez mieszka, i bez taistry, i bez butów, izali wam czego nie dostawało? A oni rzekli: Niczego.³⁶ Tedy im rzekł: Ale teraz kto ma mieszek, niech go weźmie, także i taistrę; a kto nie ma miecza, niech sprzeda suknię swoję, a kupi miecz.³⁷ Albowiem powiadam wam, iż się jeszcze musi to, co napisano, wypełnić na mnie, mianowicie: I z złoczyńcami policzony jest; boć te rzeczy, które świadczą o mnie, koniec biorą.³⁸ Ale oni rzekli: Panie! oto tu dwa miecze. A on im rzekł: Dosyć jest.

³⁹ I wyszedłszy szedł według zwyczaju na górę Oliwną, a szli za nim i uczniowie jego.⁴⁰ A gdy przyszedł na miejsce, rzekł im: Módlcie się, abyście nie weszli w pokuszenie.⁴¹ A sam oddalił się od nich, jakoby na ciśnienie kamieniem, a klęknąwszy na kolana, modlił się,⁴² Mówiąc: Ojcze! jeźli chcesz, przenieś ten kielich ode mnie; wszakże nie moja wola, lecz twoja niech się stanie.⁴³ I ukazał mu się Anioł z nieba, posilający go.⁴⁴ Ale będąc w boju, gorliwiej się modlił, a był pot jego jako krople krwi ściekające na ziemię.⁴⁵ A wstawszy od modlitwy, przyszedł do uczniów, i znalazł je śpiące od smutku.⁴⁶ I rzekł im: Cóż śpicie? wstańcie, a módlcie się, byście nie weszli w pokuszenie.

⁴⁷ A gdy on jeszcze mówił, oto zgraja i ten, którego zwano Judaszem, jeden ze dwunastu, szedł przed nimi, i przybliżył się do Jezusa, aby go pocałował.⁴⁸ A Jezus mu rzekł: Judaszu! pocałowaniem wydajesz Syna człowieczego?⁴⁹ A widząc ci, którzy przy nim byli, co się dziać miało, rzekli mu: Panie! mamyli bić mieczem?⁵⁰ I uderzył jeden z nich sługę najwyższego kapłana, i uciął mu ucho prawe.⁵¹ Ale Jezus odpowiadając, rzekł: Zaniechajcie aż póty; a dotknąwszy się ucha jego, uzdrowił go.⁵² I rzekł Jezus do onych, którzy byli przyszli przeciwko niemu, do przedniejszych kapłanów i przełożonych świątyni, i do starszych: Wyszliście jako na zbójcę z mieczami i z kijami.⁵³ Gdym na każdy dzień bywał z wami w kościele, nie ściągnęliście rąk na mię; ale tać jest ona godzina wasza i moc ciemności.

⁵⁴ Pojmawszy go tedy, prowadzili go i przyprowadzili go w dom najwyższego kapłana, a Piotr szedł za nim z daleka.⁵⁵ A gdy oni rozniecili ogień w pośrodku dworu i wespół usiedli, usiadł i Piotr między nimi.⁵⁶ A ujrzawszy go niektóra dziewka u ognia siedzącego, i pilnie mu się przypatrzywszy, rzekła: I ten z nim był.⁵⁷ A on się go zaprzał, mówiąc: Niewiasto! Nie znam go.⁵⁸ A po małej chwili ujrzawszy go drugi, rzekł: I tyś jest z nich; ale Piotr rzekł: Człowiecze! nie jestem.⁵⁹ A gdy wyszła jakoby jedna godzina, ktoś inszy twierdził, mówiąc: Prawdziwie i ten z nim był; bo też jest Galilejczyk.⁶⁰ A Piotr rzekł: Człowiecze! nie wiem, co mówisz; a zatem zaraz, gdy on jeszcze mówił, kur zapiał.⁶¹ A Pan obróciwszy się, spojrzał na Piotra. I wspomniał Piotr na słowo Pańskie, jako mu był powiedział: Iż pierwej niż kur zapieje, trzykroć się mnie zaprzesz.⁶² A Piotr wyszedłszy precz, gorzko płakał.

⁶³ Lecz mężowie, którzy wespół trzymali Jezusa, naśmiewali się z niego, bijąc go;⁶⁴ A zakrywszy go, bili twarz jego i pytali go, mówiąc: Prorokuj, kto jest, co cię uderzył.⁶⁵ I wiele innych rzeczy bluźniąc mówili przeciwko niemu.⁶⁶ A gdy był dzień, zeszli się starsi z ludu i najwyżsi kapłani i nauczeni w Piśmie, a przywiedli go do rady swojej.⁶⁷ Mówiąc: Jeźliś ty jest Chrystus, powiedz nam? I rzekł im: Choćbym wam powiedział, nie uwierzycie.⁶⁸ A jeźlibym też o co pytał, nie odpowiecie mi, ani mię wypuścicie.⁶⁹ Od tego czasu będzie Syn człowieczy siedział na prawicy mocy Bożej.⁷⁰ I rzekli wszyscy: Tyś tedy jest on syn Boży? A on rzekł do nich: Wy powiadacie, żem ja jest.⁷¹ A oni rzekli: Cóż jeszcze potrzebujemy świadectwa? Wszakieśmy sami słyszeli z ust jego.