Read the Bible

¹ Dumanie Asafa. Słuchaj, Mój ludu, Mego Prawa; nakłoń swe ucho do słów Mych ust.² W przypowieści otworzę moje usta i będę opowiadał starodawne podania.³ Co usłyszeliśmy, poznaliśmy i co nam opowiadali ojcowie,⁴ nie zataimy przed ich synami; opowiadając przyszłemu pokoleniu chwałę Boga, Jego potęgę i Jego cuda, które wśród nas dokonał.⁵ Gdy ustanowił świadectwo w Jakóbie i złożył Prawo w Israelu, wtedy nakazał naszym ojcom, aby ją wykładali swoim dzieciom,⁶ by wiedziało to ostatnie pokolenie. Synowie, którzy się narodzą, powstaną i opowiedzą to swoim synom. Aby w Bogu pokładali swą nadzieję,⁷ nie zapomnieli spraw Boga oraz strzegli Jego przykazań.⁸ By się nie stali jak ich ojcowie – rodem odstępnym i niesfornym; rodem, co nie utwierdził swego serca i nie wytrwał przy Bogu swoim duchem.

⁹ Synowie Efraima, zbrojni łucznicy, cofnęli się w dzień boju.¹⁰ Nie strzegli Przymierza Boga i wzbraniali się postępować według Jego Prawa.¹¹ Zapomnieli o Jego dziełach oraz o Jego cudach, które im pokazał.¹² Bowiem przed ich ojcami czynił cuda w ziemi Micraimu oraz na polu Coan.¹³ Rozdzielił morze oraz ich przeprowadził, ustawił wody jak groble.¹⁴ I we dnie prowadził ich obłokiem, a w nocy przy świetle ognia.¹⁵ Rozbijał skały na puszczy oraz ich poił, jak gdyby z wielkich głębin.¹⁶ Wydobywał strumienie ze skały i sprowadzał wodę jak rzeki.¹⁷ Lecz jeszcze nie przestali grzeszyć przeciw Niemu i opierać się Najwyższemu na pustyni.¹⁸ Kusili także Boga w swoim sercu, żądając jadła dla swego życia.¹⁹ I złorzeczyli prawdziwemu Bogu, mówiąc: Czy Bóg potrafi przyrządzić stół na puszczy?²⁰ Oto uderzył w skałę, a wytrysnęły wody oraz rozlały się rzeki. A czy zdoła dać chleba? Czy przygotuje mięso dla Swego ludu?²¹ Zatem WIEKUISTY to usłyszał, oburzył się oraz zapłonął ogień przeciwko Jakóbowi, wybuchł gniew przeciwko Israelowi.²² Bo nie wierzyli Bogu i na Jego pomocy nie polegali.²³ Więc rozkazał obłokom z wysoka oraz otworzył bramy niebios.²⁴ I, jak deszcz, spuścił na nich mannę na pokarm, dając im zboże niebios.²⁵ Człowiek spożywał chleb bogatych; do syta zesłał im zapasów.²⁶ Pognał po niebie wschodni wiatr i Swą mocą sprowadził południowy.²⁷ I jak proch, niczym deszcz spuścił na nich mięso, ptactwo skrzydlate jak piasek morski.²⁸ Rzucał je na środek ich obozu, wokoło ich namiotów.²⁹ Więc jedli i wielce się nasycili, gdyż sprowadził im przedmiot ich żądzy .³⁰ Ale nie porzucili swojego pożądania, choć pokarm był jeszcze w ich ustach.³¹ Zatem spadł na nich gniew Boga i poraził otyłych, a młodzieńców Israela powalił.³² Mimo tego jeszcze grzeszyli i nie wierzyli w Jego cuda.³³ Więc w marności spełnili swe dni, a swoje lata w trosce.³⁴ Kiedy ich gromił – błagali Go, nawracali się oraz szukali Boga.³⁵ Wspomnieli, że Bóg jest ich Opoką, Pan Najwyższy ich Zbawcą.³⁶ Więc swoimi ustami Mu schlebiali, swoim językiem Mu kłamali.³⁷ Ale przy Nim nie wytrwało ich serce i nie byli wierni Jego Przymierzu.³⁸ A On, miłosierny, odpuszczał ich winę i ich nie zgładzał; często odwracał Swój gniew i nie pobudzał całej Swojej zapalczywości.³⁹ Wspomniał, że są cielesną naturą ; powiewem, co przelatuje i nie wraca.

⁴⁰ Ile razy drażnili Go na puszczy oraz jątrzyli Go na stepie?⁴¹ Ciągle doświadczali Boga i zakreślali granice Świętego Israela.⁴² Nie pamiętali Jego ręki oraz dnia, w którym ich wybawił od ciemięzcy.⁴³ Kiedy w Micraim dawał Swoje znaki, a Swe cuda spełniał na polu Coan,⁴⁴ gdy przemienił ich rzeki w krew, więc nie mogli pić swoich wód.⁴⁵ Nasłał na nich robactwo, aby ich pożerało oraz ropuchy, co ich gubiły.⁴⁶ Oddał chrząszczowi ich plon, a ich znój szarańczy.⁴⁷ Spustoszył gradem ich winorośl, a ich figi mrówkami.⁴⁸ Wydał gradowi ich dobytek, a błyskawicom ich stada.⁴⁹ Zesłał na nich Swą zapalczywość, zawziętość, zaciekłość oraz klęskę – zastęp wysłańców zguby.⁵⁰ Tak torował Swojemu gniewowi ścieżkę, nie odbierając Śmierci ich duszy, a ich życie wydał zarazie.⁵¹ I pobił wszystko pierworodne w Micraim, pierwiastki siły w namiotach Chama.⁵² A Swój lud wyprowadził jak owce; poprowadził ich jak stado po puszczy.⁵³ Prowadził ich bezpiecznie oraz się nie trwożyli, a ich wrogów pokryło morze.⁵⁴ Przyprowadził ich do Swojego świętego dziedzictwa, na ową górę, którą stworzyła Jego prawica.⁵⁵ Rozpędził przed nimi narody, puścił ich na dziedziczny dział i w namiotach osiedlił ich pokolenia – Israela.⁵⁶ A oni kusili oraz drażnili Boga Najwyższego i Jego Prawa nie strzegli.⁵⁷ Odstąpili, sprzeniewierzyli się jak ich ojcowie, zawiedli niczym omylny łuk.⁵⁸ Jątrzyli Go swoimi wyżynami i swymi bałwanami Go oburzali.⁵⁹ Usłyszał Bóg i się uniósł, i wielce wzgardził Israelem.⁶⁰ Porzucił przybytek Szylo, namiot ustawiony wśród ludzi.⁶¹ Oddał także w niewolę Swą potęgę, Swoją chlubę w rękę ciemięzcy.⁶² Poddał pod miecz Swój lud, bo się uniósł na Swe dziedzictwo.⁶³ Jego młodzież pożarł ogień, a jego dziewice nie były opłakiwane.⁶⁴ Jego kapłani polegli od miecza, a jego wdowy nie płakały.⁶⁵ Ale Pan się przebudził, jakby śpiący, jak bohater co wydaje okrzyki od wina.⁶⁶ I z powrotem odparł jego ciemięzców, zadając im wieczną hańbę.⁶⁷ Lecz rozpłynął się namiot Josefa i nie wybrał pokolenia Efraima.⁶⁸ A wybrał pokolenie Judy i górę Cyon, którą umiłował.⁶⁹ Także dźwignął Swoją Świątynię, jak góry; jakby ziemię, którą ugruntował na wieki.⁷⁰ Wybrał też Swojego sługę Dawida, a wziął go spośród owczarni.⁷¹ Spośród owiec ciężarnych go wyprowadził, aby pasterzył Jakóbowi – Jego ludowi, oraz Israelowi – Jego dziedzictwu.⁷² Więc im pasterzył w prawości swojego serca i prowadził ich roztropną swoją dłonią.