Read the Bible

¹ Obrzydziłem sobie me życie, to też swobodnie wyleję moją skargę nad sobą i w goryczy mej duszy będę mówił.² Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie; powiedz mi, czemu mnie zwalczasz?³ Cóż ci za pożytek z tego, że mnie ciemiężysz; że porzucasz dzieło Twych rąk, a planom niegodziwych przyświecasz?⁴ Czy masz cielesne oczy? Albo, czy widzisz tak, jak widzą ludzie?⁵ Czy Twe dni są jak dni człowieka, albo czy Twoje lata, jak lata ludzkie,⁶ że poszukujesz mej winy i pytasz o mój grzech?⁷ Przecież wiesz, że jestem niewinny i że nie ma nikogo, kto by wybawił z Twojej ręki.

⁸ Twoje ręce ukształtowały mnie, uczyniły , a jednak zewsząd mnie otoczyłeś; czy chciałbyś mnie zniweczyć?⁹ O, pamiętaj, że uformowałeś mnie jak glinę; a miałbyś mnie znowu w proch obrócić?¹⁰ Czyż nie rozlałeś mnie jak mleko i nie zgęściłeś mnie jak ser?¹¹ Przyoblokłeś mnie w skórę i ciało; przeplotłeś mnie kośćmi i ścięgnami.¹² Życiem i łaską mnie darzyłeś, a Twa Opatrzność strzegła mojego tchnienia .¹³ Chociaż to skryłeś w swoim sercu; wiem, że tak sobie umyśliłeś.

¹⁴ Gdybym przewinił – wtedy byś mnie pilnował, by nie przepuścić mojej winy.¹⁵ A gdybym czynił zło – biada mi! I choćbym był sprawiedliwy– to jednak nie mógłbym podnieść głowy, będąc przesycony hańbą i świadkiem mojej nędzy.¹⁶ A gdyby się chciała podnieść, ścigałbyś mnie jak lew oraz doświadczał na mnie Swojej dziwnej mocy.¹⁷ Wyprowadziłbyś przede mnie coraz to nowych świadków, a Swój gniew wielokrotnie byś na mnie wywierał – wystawiając przeciwko mnie coraz to nowszy zastęp.¹⁸ Czemu więc, wyprowadziłeś mnie z łona matki? Bodajbym skonał, zanim ujrzało mnie oko!¹⁹ Obym był jakby mnie nigdy nie było, oby mnie zaraz z łona zaniesiono do grobu!²⁰ Nieliczne dni już mi zostały. Niech przestanie, odwróci się ode mnie, abym cokolwiek odżył!²¹ Zanim pójdę tam, skąd nie wrócę, do ziemi ciemności i cienia śmierci;²² do ziemi ciemnej jak północ, gdzie straszny mrok, zamieszanie, i tylko sama północ przyświeca.