Read the Bible

¹ Pieśń pouczająca. Asafowa. Słuchaj, mój ludu, mego Prawa, Nastawcie uszu na słowa moich warg!² Do przypowieści otworzę swoje usta, Sprawię, że ożyją zagadki dawnych lat.³ Tego, co słyszeliśmy i co poznaliśmy, O czym opowiadali nam nasi ojcowie,⁴ Nie zataimy przed ich synami! Opowiemy przyszłemu pokoleniu O przejawach chwały PANA, o Jego mocy Oraz o cudach przez Niego dokonanych.⁵ On utwierdził w Jakubie swe postanowienia I ustanowił w Izraelu Prawo, Które nadał naszym ojcom, Aby wprowadzali w nie swoich synów,⁶ Tak by je znało następne pokolenie, A synowie, którzy się urodzą, Przekazali, gdy dorosną, swoim dzieciom,⁷ By i one pokładały ufność w Bogu I nie zapominały o Bożych dziełach; By przestrzegały Jego przykazań⁸ I nie były, jak ich ojcowie, Pokoleniem zbuntowanym i upartym, Pokoleniem niestałego serca, Niewiernym Bogu w głębi swego ducha.

⁹ Synowie Efraima, uzbrojeni w łuki, Uciekli w czasie bitwy!¹⁰ Nie dotrzymali przymierza z Bogiem, Wymówili posłuszeństwo Jego Prawu.¹¹ Zapomnieli o Jego czynach Oraz o cudach, które im ukazał.¹² Wobec ich ojców dokonał On cudu W ziemi egipskiej, na polach Soanu:¹³ Rozdzielił morze i ich przeprowadził, Ustawił wody po bokach niczym ściany.¹⁴ Za dnia przewodził im w obłoku, A całą noc prowadził w świetle ognia.¹⁵ Rozłupał skały na pustyni I dał im pić niczym z wielkich głębi.¹⁶ Sprawił, że skały trysnęły strumieniem, Spłynęły niczym potokami wód.¹⁷ Lecz oni ciągle dodawali grzech do grzechu, Jeszcze na pustyni buntowali się przeciwko Najwyższemu.¹⁸ Świadomie na próbę wystawiali Boga - Żądali pożywienia według swych zachcianek¹⁹ I takie kierowali względem Niego słowa: Czy Bóg może zastawić nam stół na pustyni?²⁰ Owszem, uderzył w skałę, Owszem, trysnęły wody i popłynęły rzeki - Ale czy również może dać nam chleb? Czy swojemu ludowi przygotuje mięso?²¹ Dlatego gdy PAN to usłyszał, bardzo się rozgniewał - Zapłonął ogień przeciw Jakubowi I wybuchł gniew przeciw Izraelowi,²² Ponieważ nie uwierzyli Bogu Ani nie zaufali Jego zbawczej mocy.²³ On więc wydał rozkaz obłokom I otworzył bramy niebios.²⁴ Zasypał ich manną, by jedli, I zarzucił ich zbożem prosto z nieba -²⁵ Człowiek jadł chleb anielski, Bóg zesłał im na prowiant chleba w obfitości.²⁶ Wzbudził też na niebie wiatr wschodni I swoją mocą sprowadził południowy.²⁷ Spuścił na nich mięso niczym pył, Ptactwo skrzydlate niczym piasek morski.²⁸ Spadło ono w środku Jego obozu, Zaległo wokół Jego namiotów.²⁹ Jedli i nasycili się bardzo - I tak zaspokoił ich próżną zachciankę.³⁰ Ale chociaż pokarm był jeszcze w ich ustach, Nie odstąpili od swoich grymasów!³¹ Dlatego znów spadł na nich gniew Boga I poginęli najsilniejsi w ich gronie, Młodzież Izraela została powalona.³² Ale mimo to nie przestali grzeszyć, Nie uwierzyli także Jego cudom.³³ Dlatego skrócił ich dni - przypominały tchnienie, I swoich lat dokonali w trwodze.³⁴ Kiedy ich zabijał, wtedy Go szukali, Zwracali się ku Bogu, pragnęli Go znaleźć.³⁵ Przypominali sobie, że Bóg jest ich Opoką, Że Bóg Najwyższy jest ich Odkupicielem.³⁶ Schlebiali Mu ustami, Okłamywali językiem,³⁷ Ale ich serce nie było szczere wobec Niego Ani nie byli wierni Jego przymierzu.³⁸ On jednak, miłosierny, przykrywał ich winę i nie dopuścił do ich wyniszczenia. Często powstrzymywał swój gniew i nie rozniecał swej zapalczywości.³⁹ Pamiętał, że są tylko ciałem, Duchem, który wychodzi i drugi raz nie powraca.

⁴⁰ Ileż to razy buntowali się przeciwko Niemu na pustyni! Jakże często sprawiali Mu ból na pustkowiu!⁴¹ Wciąż na nowo poddawali próbie Pana Boga, Prowokowali tego, który jest Świętym Izraela.⁴² Nie pamiętali o mocy Jego ręki, O dniu, w którym ich wyzwolił od ciemiężyciela,⁴³ Kiedy to w Egipcie czynił swoje znaki I dokonywał cudów na polach Soanu,⁴⁴ Gdy przemienił w krew tamtejsze potoki I kanały - tak że nikt nie mógł napić się wody.⁴⁵ Zesłał na nich kąśliwe owady, Przygnał żaby, które ich niszczyły.⁴⁶ Plony wydał chrząszczom na pożarcie, A owoce ich trudu - szarańczy;⁴⁷ Zniszczył gradem winnice, Sykomory powyniszczał mrozem.⁴⁸ Na pastwę gradu porzucił ich bydło, A ich stada wydał błyskawicom.⁴⁹ Spuścił na nich żar swojego gniewu, Złość, udrękę i wzburzenie Oraz oddział aniołów zagłady.⁵⁰ Dał upust swojemu gniewowi, Nie ochronił od śmierci ich duszy, Ich życie wydał zarazie.⁵¹ Wybił wszystkich pierworodnych w Egipcie, Pierwszy owoc tężyzny mężczyzn w namiotach Chama.⁵² Następnie wyprowadził jak owce swój lud I przewodził mu jak stadu na pustyni.⁵³ Prowadził bezpiecznie - nie musieli się bać, Ich wrogów natomiast przykryły fale morza!⁵⁴ Następnie wprowadził ich w swe święte granice, Do góry, którą nabył swoją prawą ręką.⁵⁵ Wypędził przed nimi narody I przydzielił ludowi dziedzictwo, I w opuszczonych namiotach osadził plemiona Izraela.⁵⁶ Lecz oni prowokowali Boga, lekceważyli Najwyższego, Nic sobie nie robili z Jego postanowień.⁵⁷ Przeciwnie - odstępowali; wzorem swoich ojców postępowali zdradliwie, Zawiedli jak łuk z obwisłą cięciwą.⁵⁸ Drażnili Go swoimi ołtarzami na wzgórzach I swoimi bożkami budzili w Nim zazdrość.⁵⁹ Bóg zauważył to i ogarnął Go gniew, I stanowczo odrzucił Izraela.⁶⁰ Porzucił swą siedzibę w Szilo, Namiot, w którym mieszkał między ludźmi.⁶¹ Oddał w niewolę swoją własną siłę I swą wspaniałość - w ręce nieprzyjaciela.⁶² Wydał swój lud na pastwę miecza, Rozgniewał się na swoje dziedzictwo.⁶³ Jego młodzieńców pochłonął ogień, A jego dziewicom nie wyśpiewywano.⁶⁴ Jego kapłani padli od miecza I wdowy nawet ich nie opłakiwały.⁶⁵ Lecz Pan obudził się jakby ze snu, Niczym wojownik uśpiony przez wino,⁶⁶ I uderzył na tył swoich wrogów, Ściągnął na nich niezatartą hańbę.⁶⁷ Wzgardził przy tym namiotem Józefa, Pominął również potomków Efraima,⁶⁸ Wybrał natomiast plemię Judy I górę Syjon, którą pokochał.⁶⁹ Zbudował sobie świątynię wysoką aż pod niebo, Ugruntował ją jak ziemię posadowioną na wieki.⁷⁰ Wybrał też Dawida, swego sługę, Sprowadził go z zagrody dla owiec,⁷¹ Zdjął z niego troskę o karmiące owce, Po to, aby pasł Jakuba, Jego lud, I Jego dziedzictwo, to jest Izraela.⁷² I on czynił to w prawości swego serca, Przewodził ludowi swoją zręczną ręką.