Read the Bible

¹ Ach! Okrył Pan w swoim gniewie ciemną chmurą córkę Syjonu! Zrzucił z nieba na ziemię wspaniałość Izraela, nie pamiętał w swoim gniewie o podnóżku dla swoich stóp.² Pan pochłonął siedziby Jakuba, żadnej nie pożałował. W swej porywczości zburzył warownie córki judzkiej. Zrzucił na ziemię, sponiewierał królestwo i jego książąt.³ W przystępie gniewu utrącił potęgę Izraela. Cofnął swoją prawicę, dał wolną drogę wrogowi, zapłonął w Jakubie jak płomień, który pożera wokoło.⁴ Naciągnął swój łuk niczym wróg, jak przeciwnik podniósł prawicę i wyciął wszystko, co kosztowne dla oczu w namiocie córki Syjonu - rozlał swój gniew niczym ogień.⁵ Pan wystąpił jak wróg. Pochłonął Izraela! Pochłonął wszystkie pałace, zburzył umocnienia i pomnożył u córki Syjonu płacz i narzekanie.⁶ Splądrował jak w winnicy swój szałas, zrujnował miejsce swoich spotkań. Sprawił, że zapomniano na Syjonie o święcie i szabacie - i odtrącił w porywie swego gniewu króla oraz kapłana.⁷ Pan odrzucił swój ołtarz, obrzydził sobie świątynię. Przekazał w rękę wroga mury jej pałaców, a oni w domu PANA wznosili głos jak w dniu święta.⁸ PAN przeznaczył na zniszczenie mur córki Syjonu. Rozciągnął sznur i nie cofnął przez swym zamiarem ręki. Sprawił, że płakano na wałach i murach, a ich obrońcy posłabli.⁹ Zapadły się w ziemię jej bramy. Pan zniszczył i połamał ich rygle. Król oraz książęta - między narodami. Nie ma Prawa! Również jej prorocy nie znajdą już objawienia u PANA.

¹⁰ Usiedli w milczeniu na ziemi starsi córki Syjonu. Posypali prochem głowy, wdziali włosiennice, swoje głowy ku ziemi skłoniły a młode panny z Jerozolimy.¹¹ Moje oczy spłynęły łzami, przewraca mi się we wnętrzu. Wylała się na ziemię moja rozpacz, bo zginęła córka mego ludu. Na ulicach miasta omdlałe dzieci i niemowlęta.¹² Pytały swe matki o jedzenie i picie, gdy mdlały jak śmiertelnie ranni na ulicach miasta, gdy na łonach matek uchodziła z nich dusza.¹³ Z kim cię porównać? Kogo przypominasz, córko jerozolimska? Kto tobie równy, by można cię pocieszyć, dziewico, córko Syjonu? Bo twoja zagłada jest jak morze - bezbrzeżna! Czy ktoś cię uzdrowi?¹⁴ Twoi prorocy wieszczyli ci brednie i głupstwa, i nie obnażali twojej winy, by przywrócić ci powodzenie. Ich widzenia były marne, nęciły do odstępstwa.¹⁵ Klaskali nad tobą w dłonie wszyscy przechodzący drogą. Gwizdali i kręcili głowami nad córką jerozolimską: Oto miasto, o którym mówiono: Pełnia piękna! Radość dla całej ziemi!¹⁶ Otworzyli nad tobą usta wszyscy twoi wrogowie. Gwizdali i zgrzytali zębami; mówili: Zwyciężyliśmy! Ach! Oto dzień, na który czekaliśmy! I w końcu nastał! Widzimy!¹⁷ PAN uczynił to, co zamierzał uczynić. Spełnił swą zapowiedź; to, co ogłaszał od dawna - zburzył i nie żałował! I wyśmiewał się z ciebie wróg - Pan dał zwycięstwo twoim nieprzyjaciołom.¹⁸ Ich serce wołało do Pana: O, Murze córki Syjonu! Spraw, by łzy popłynęły jak potok, dniami i nocami. Nie dawaj sobie wytchnienia, niech twa źrenica nie spocznie!¹⁹ Powstań, krzycz w nocy, na początku nocnych straży. Wylewaj jak wodę swe serce przed obliczem Pana. Wznieś do Niego dłonie za duszę swych niemowląt, które omdlewały z głodu na rogu każdej ulicy.²⁰ Spójrz, PANIE, zobacz, z kim tak postąpiłeś? Czy kobiety mają jeść swój owoc, wypieszczone dzieci? Czy w świątyni Pana ma ginąć kapłan oraz prorok?²¹ Polegli w prochu ulic chłopiec obok starca. Padli od miecza moi młodzieńcy i dziewice. Zabiłeś ich w dniu swego gniewu, ścinałeś ich bez żalu.²² Zawołaj jak w dzień zgromadzenia - zewsząd opadają mnie lęki! Nie było w dniu gniewu PANA nikogo, kto by uciekł lub ocalał. Tym, których urodziłam i wykarmiłam, położył kres mój wróg.