Read the Bible

¹ Był pewien chory, Łazarz z Betanii, miasteczka Marii i jej siostry Marty.² Chodzi o tę Marię, która później namaściła Pana pachnącym olejkiem i wytarła Jego stopy swoimi włosami. To właśnie jej brat Łazarz chorował.³ Siostry posłały więc do Jezusa taką wiadomość: Panie, ten, z którym się przyjaźnisz, choruje.⁴ Gdy Jezus to usłyszał, powiedział: Ostatecznie końcem tej choroby nie będzie śmierć, lecz objawienie chwały Boga. Za jej sprawą Syn Boży będzie uwielbiony.⁵ Jezus zaś kochał Martę, jej siostrę i Łazarza.⁶ Gdy więc usłyszał, że choruje, jeszcze dwa dni pozostał tam, gdzie przebywał,⁷ a dopiero potem powiedział do uczniów: Chodźmy znów do Judei.⁸ Uczniowie zauważyli: Mistrzu! Dopiero co Żydzi próbowali Cię ukamienować, a Ty znów tam idziesz?⁹ Jezus odpowiedział: Dzień przecież składa się z dwunastu godzin. Kto chodzi za dnia, nie potknie się, gdyż widzi światło tego świata.¹⁰ Lecz jeśli ktoś chodzi w nocy, potknie się, ponieważ nie ma w sobie światła.¹¹ Po tych słowach dodał: Łazarz, nasz przyjaciel, zasnął, ale idę zbudzić go ze snu.¹² Wtedy uczniowie powiedzieli: Panie! Skoro zasnął, wyzdrowieje.¹³ Jezus jednak miał na myśli jego śmierć, oni natomiast myśleli, że mówi o zwykłym śnie.¹⁴ Wtedy Jezus powiedział im wyraźnie: Łazarz umarł.¹⁵ I cieszę się, że Mnie tam nie było, bo chodzi mi o was. Pragnę, byście uwierzyli. A teraz chodźmy do niego.¹⁶ Wówczas Tomasz, zwany Dydymos, powiedział do pozostałych uczniów: To my też chodźmy, żebyśmy razem z nim umarli.

¹⁷ Gdy Jezus przybył na miejsce, Łazarz był już od czterech dni w grobie.¹⁸ A Betania leżała blisko Jerozolimy, około piętnastu stadiów.¹⁹ I wielu spośród Żydów zebrało się u Marty i Marii, aby je pocieszyć po stracie brata.²⁰ Gdy więc Marta usłyszała, że Jezus idzie, wyszła Mu na spotkanie. Maria pozostała w domu.²¹ Marta natomiast zwróciła się do Jezusa: Panie! Gdybyś tu był, mój brat by nie umarł.²² Ale i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o co Go poprosisz.²³ Jezus zapewnił: Zmartwychwstanie twój brat.²⁴ Marta na to: Wiem, że zmartwychwstanie - przy zmartwychwstaniu, w dniu ostatecznym.²⁵ Wtedy Jezus skierował do niej słowa: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby nawet umarł - żyć będzie.²⁶ A każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Czy wierzysz w to?²⁷ Odpowiedziała: Tak, Panie! Ja wierzę, że Ty jesteś Chrystusem, Synem Bożym, który miał przyjść na świat.²⁸ Po tych słowach odeszła, zawołała swoją siostrę Marię i powiedziała jej na stronie: Nauczyciel tu jest i woła cię.²⁹ Ta zaś, gdy tylko to usłyszała, zaraz wstała i poszła do Niego.³⁰ Jezus natomiast jeszcze nie wszedł do miasteczka, lecz był w tym miejscu, gdzie Go spotkała Marta.³¹ Żydzi więc, którzy byli z Marią i pocieszali ją, widząc, że się poderwała i wyszła, ruszyli za nią pewni, że idzie do grobu, aby tam płakać.³² Gdy Maria dotarła tam, gdzie był Jezus, i zobaczyła Go, upadła Mu do nóg ze słowami: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł.

³³ Jezus, widząc jej łzy oraz łzy Żydów, którzy z nią przyszli, westchnął głęboko³⁴ i zapytał: Gdzie go położyliście? Chodź i zobacz, Panie - odpowiedzieli.³⁵ Jezus zapłakał.³⁶ A Żydzi zaczęli komentować: Patrzcie, jak go kochał.³⁷ Byli i tacy, którzy mówili: Czy ktoś, kto otworzył niewidomemu oczy, nie mógł sprawić, aby ten nie umarł?³⁸ Jezus znów westchnął głęboko i udał się do grobu. Grobem była grota. Wejście zamykał kamień.³⁹ Jezus polecił: Usuńcie ten kamień! Wtedy odezwała się Marta, siostra zmarłego: Panie! Będzie czuć, bo to jest czwarty dzień.⁴⁰ Jezus zwrócił się do niej: Czy ci nie powiedziałem, że jeśli uwierzysz, zobaczysz chwałę Boga?⁴¹ Usunęli więc kamień. Jezus natomiast wzniósł oczy w górę i powiedział: Ojcze, dziękuję Ci, że Mnie wysłuchałeś.⁴² Ja wiem, że Mnie zawsze wysłuchujesz, ale powiedziałem to ze względu na tłoczących się wokół mnie ludzi. Chcę, by uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś.⁴³ Po tych słowach zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź!⁴⁴ I umarły wyszedł. Jego nogi i ręce powiązane były pasami płótna, a twarz owinięta chustą. Jezus zwrócił się do przybyłych: Rozwiążcie go i pozwólcie mu odejść.

⁴⁵ Po tym wydarzeniu wielu Żydów, którzy przyszli do Marii i widzieli, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego.⁴⁶ Niektórzy zaś poszli i opowiedzieli o tym faryzeuszom.⁴⁷ W związku z tym arcykapłani i faryzeusze zwołali Wysoką Radę i zaczęli się zastanawiać: Co tu robić? Człowiek ten dokonuje wielu znaków.⁴⁸ Jeśli Go tak zostawimy, wszyscy w Niego uwierzą. Wówczas wkroczą Rzymianie i zabiorą nam i to miejsce, i naród.⁴⁹ Wtedy jeden z nich, Kajfasz, który tego roku był arcykapłanem, powiedział: Wy nic nie rozumiecie⁵⁰ i nie bierzecie pod uwagę, że lepiej jest dla nas, aby jeden człowiek umarł za lud, niż aby cały naród zginął.⁵¹ Nie mówił tego jednak sam z siebie, ale jako sprawujący tego roku urząd arcykapłana wypowiedział proroctwo, że Jezus ma umrzeć za naród -⁵² i nie tylko za naród, ale także po to, aby zebrać w jedno rozproszone dzieci Boga.⁵³ W tym zatem dniu postanowili, że Go zabiją.⁵⁴ Dlatego Jezus nie chodził już wśród Żydów jawnie, ale odszedł stamtąd w okolice pustyni, do miasta zwanego Efraim, i tam przebywał wraz z uczniami.⁵⁵ Tymczasem zbliżała się Pascha żydowska i wielu z tej okolicy poszło przed Paschą do Jerozolimy, aby się oczyścić.⁵⁶ Szukali więc Jezusa, a stojąc w świątyni, rozważali: Jak myślicie? Przyjdzie na święto, czy raczej nie?⁵⁷ Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali nakaz, aby ten, kto zna miejsce Jego pobytu, wskazał je, tak by mogli Go schwytać.