Read the Bible

¹ Czy życie człowieka nie jest jak twarda służba? A jego dni - czy nie są jak dni najemnika?² Jak niewolnika spragnionego cienia i jak najemnika oczekującego zapłaty,³ tak mnie skazano na miesiące marności, wyznaczono mi długie noce niedoli.⁴ Gdy się kładę, pytam: Kiedy wstanę? Wieczory się dłużą. Potem walczę z bezsennością po świt.⁵ Moje ciało? To psujące się rany, jeden wielki wrzód i strup. Skóra mi się napina, pęka - i ropieje.⁶ Moje dni umykają jak czółenko, przemijają pozbawione nadziei.

⁷ Pamiętaj, że moje życie jest tchnieniem, moje oczy nie zobaczą już szczęścia.⁸ Kto mnie widzi, to ostatnie już chwile, spojrzysz na mnie - a mnie już nie będzie!⁹ Jak obłok rozwiewa się i znika, tak ten, kto odchodzi w świat umarłych - nie wraca.¹⁰ Nie powróci już do swego domu, nie zagości już w swych dawnych miejscach.¹¹ Dlatego nie powstrzymam się od słów, będę mówił w przygnębieniu mego ducha - będę narzekał w goryczy mojej duszy.¹² Czy ja jestem morzem lub potworem morskim, że stawiasz przy mnie straż?¹³ Gdy pomyślę: Pocieszy mnie posłanie, łoże ulży mi w narzekaniu,¹⁴ wtedy straszysz mnie po nocach snami i przerażasz nocnymi widziadłami -¹⁵ moja dusza wolałaby się stąd wyrwać, umrzeć, zamiast kołatać się w [klatce] moich kości!¹⁶ Mam dość! Nie chcę tu żyć wiecznie! Odstąp ode mnie, bo parą są moje dni!

¹⁷ Czym jest człowiek, że tak się na nim skupiasz, że poświęcasz mu aż tyle uwagi,¹⁸ że nawiedzasz go każdego poranka i co chwila poddajesz jakimś próbom?¹⁹ Kiedy przestaniesz się we mnie wpatrywać, dasz chwilę ulgi, abym przełknął ślinę?²⁰ Jeśli zgrzeszyłem, to co Ci uczyniłem, o Ty, stróżu człowieka? Dlaczego obierasz mnie sobie na cel, tak że sam stałem się dla siebie ciężarem?²¹ Dlaczego nie usuwasz mojej nieprawości i nie chcesz przebaczyć mojej winy? Przecież wkrótce będę leżał w prochu, zwrócisz na mnie wzrok, a mnie już nie będzie.