Read the Bible

¹ A w dwunastym miesiącu, czyli w miesiącu Adar, trzynastego dnia tego miesiąca, gdy zarządzenie ustanowione rozkazem królewskim miało być wykonane, wrogowie Żydów mieli nadzieję zdobyć nad nimi przewagę. Stało się jednak inaczej: to Żydzi zdobyli przewagę nad tymi, którzy ich nienawidzili.² Otóż Żydzi zebrali się w miastach, w których mieszkali, po wszystkich prowincjach króla Achaszwerosza, i rozprawili się z tymi, którzy szukali ich zguby. Nie ostał się nikt. Wszystkie ludy ogarnięte były strachem przed nimi.³ Ponadto Żydów popierali wszyscy książęta prowincji i satrapowie, namiestnicy oraz urzędnicy króla. Ich poparcie wynikało z kolei z obawy przed Mordochajem.⁴ Mordochaj bowiem stał się ważną osobą w pałacu królewskim. W prowincjach upowszechniało się przekonanie, że jest to człowiek, którego wpływy stają się coraz większe.⁵ Żydzi uderzyli we wszystkich swoich wrogów. Bili mieczem, kładli trupem, szerzyli śmierć. Z tymi, którzy ich nienawidzili, robili to, co chcieli.⁶ Na zamku w Suzie Żydzi uśmiercili pięciuset mężczyzn.⁷ Zabili przy tym Parszandatę, Dalfona, Aspatę,⁸ Poratę, Adalię, Aridatę,⁹ Parmasztę, Arisaja, Aridaja i Wajzatę,¹⁰ dziesięciu synów Hamana, syna Hamedaty, gnębiciela Żydów. Jednak po ich mienie nie wyciągnęli ręki.¹¹ Tego dnia wieść o liczbie zabitych na zamku w Suzie dotarła do króla.¹² Powiedział on wówczas do królowej Estery: Na zamku w Suzie Żydzi uśmiercili pięciuset mężczyzn oraz dziesięciu synów Hamana. A co uczynili w pozostałych prowincjach królewskich? Jaką masz teraz prośbę? Stanie się jej zadość. Co jest twoim życzeniem? Zostanie spełnione.¹³ Jeśli król uzna to za słuszne - odpowiedziała Estera - to niech również jutro wolno będzie Żydom mieszkającym w Suzie postąpić z wrogami według zarządzenia przewidzianego na dziś. Ponadto niech dziesięciu synów Hamana zawiśnie na szubienicy.¹⁴ I król rozkazał, aby tak się stało. Co do Suzy, wydano odpowiednie zarządzenie, a dziesięciu synów Hamana powieszono.¹⁵ Żydzi mieszkający w Suzie zgromadzili się więc również w czternastym dniu miesiąca Adar i zabili trzystu mężczyzn. Jednak po ich mienie nie wyciągnęli ręki.¹⁶ Z pozostałymi Żydami, rozrzuconymi po prowincjach królewskich, było nieco inaczej. Oni również zebrali się, aby stanąć w obronie swego życia i uwolnić się od swoich wrogów. Zabili siedemdziesiąt pięć tysięcy ludzi, którzy ich nienawidzili, nie wyciągając ręki po ich mienie,¹⁷ ale miało to miejsce tylko w trzynastym dniu miesiąca Adar. Czternastego dnia odpoczęli i uczynili go dniem przyjęć i radości.¹⁸ Natomiast Żydzi mieszkający w Suzie zebrali się zarówno w dniu trzynastym, jak i czternastym, a w dniu piętnastym odpoczęli i uczynili go dniem przyjęć i radości.¹⁹ Dlatego Żydzi wiejscy, mieszkający w miejscowościach nie otoczonych murami, obchodzą czternasty dzień miesiąca Adar jako dzień radości i przyjęć, dzień pomyślności i wzajemnego obdarowywania się smacznymi potrawami.

²⁰ Mordochaj opisał wszystkie te wydarzenia, a listy ich dotyczące rozesłał do Żydów rozrzuconych po prowincjach króla Achaszwerosza, bliskich i dalekich.²¹ Chciał ich w ten sposób zobowiązać do corocznego obchodzenia czternastego i piętnastego dnia miesiąca Adar²² jako dni upamiętniających zwycięstwo Żydów nad ich wrogami i jako miesiąca, w którym smutek zamienił się im w radość, a żałoba w dzień pomyślności. Chciał on, aby były to dla Żydów dni przyjęć i radości, wzajemnego obdarowywania się smacznymi potrawami oraz troski o ubogich.²³ Żydzi przyjęli to, co zapoczątkowali i o czym napisał do nich Mordochaj.²⁴ Mianowicie, że Haman, syn Hamedaty, potomek Agaga, gnębiciel Żydów, zaplanował wytępić ich wszystkich. Chcąc określić datę zagłady, rzucił pur, czyli los.²⁵ Lecz gdy sprawa wydała się przed królem, rozkazał on udaremnić niecny plan uknuty przeciw Żydom i zwrócić go na głowę Hamana. Swój rozkaz król potwierdził na piśmie. Stąd zarówno Haman, jak i jego synowie zawiśli na szubienicy.²⁶ Dni upamiętniające te wydarzenia nazwano Purim - od słowa pur. A zatem z powodu listu Mordochaja, a także z powodu własnych przeżyć,²⁷ Żydzi zobowiązali siebie, swoje potomstwo i wszystkich, którzy się do nich przyłączali, do corocznego obchodzenia tych dwóch dni, zgodnie z ustalonym porządkiem i w oznaczonym czasie. Postanowili od tego nie odstępować,²⁸ ale pamiętać o tych dniach i obchodzić je w każdym pokoleniu, w każdej rodzinie, w każdej prowincji i w każdym mieście. Postanowiono, że dni Purim nie zanikną wśród Żydów i pamięć o nich nie ustanie u ich potomków.²⁹ Następnie królowa Estera, córka Abichaila, wraz z Żydem Mordochajem, chcąc nadać moc obowiązującą temu drugiemu listowi dotyczącemu Purim, zatwierdziła ten list na piśmie.³⁰ Po dokonaniu tego rozesłano listy do wszystkich Żydów we wszystkich stu dwudziestu siedmiu prowincjach królestwa Achaszwerosza. Ich treść tchnęła pokojem i była wyrazem prawdy.³¹ Listy te ustanawiały dni Purim w oznaczonym dla nich czasie, zgodnie z zaleceniami Żyda Mordochaja i królowej Estery. Sami Żydzi również zobowiązali siebie i swoje potomstwo do obchodzenia tych dni wraz z ich postami i towarzyszącymi postom wyrazami żalu.³² W ten sposób rozporządzenie Estery ustanawiało dni Purim i zostało odnotowane w kronikach.