Read the Bible

¹ Tymczasem Dawid zbiegł z siedziby proroków w Ramie i przybył do Jonatana. Co ja takiego zrobiłem? - uskarżał się. - Na czym polega moja wina? Czym zgrzeszyłem względem twojego ojca, że usiłuje mnie zabić?² Jonatan odpowiedział: Przenigdy! Nie umrzesz. Wiedz, że mój ojciec nie podejmuje żadnej sprawy, czy to wielkiej, czy małej, jeśli mi najpierw o tym nie powie. Więc dlaczego miałby kryć przede mną tę akurat rzecz? To się nie stanie.³ Lecz Dawid zauważył: Twój ojciec dobrze wie, że jesteś mi życzliwy. I mógł sobie pomyśleć: Nie powiem o tym Jonatanowi, aby się nie martwił. Posłuchaj, jak żyje PAN i jak żyjesz ty sam, tylko krok dzieli mnie od śmierci!⁴ Wtedy Jonatan zapytał: Więc czego sobie życzysz? Zrobię to dla ciebie.⁵ Dawid odpowiedział: Już jutro jest nów. Wtedy zwykle zasiadam z królem do uczty. Pozwól mi więc ukryć się gdzieś na odludziu aż do wieczora trzeciego dnia.⁶ Jeśli twój ojciec będzie dochodził, gdzie jestem, powiedz mu wtedy: Dawid bardzo mnie prosił, bym pozwolił mu pójść do Betlejem, do swojego miasta. Cała jego rodzina składa tam doroczną ofiarę.⁷ Jeśli twój ojciec powie: Dobrze, rozumiem - wówczas twój sługa może być spokojny. Lecz jeśli wpadnie w gniew, to wiedz, że już przesądził o moim nieszczęściu.⁸ Wyświadcz więc, proszę, łaskę swemu słudze, skoro wszedłeś ze mną w przymierze PANA. A jeśli znajdujesz jakąś winę we mnie, to ty mnie zabij. Dlaczego miałbyś prowadzić mnie do ojca?

⁹ Jonatan odpowiedział: Przenigdy cię to nie spotka! Gdy tylko się dowiem, że mój ojciec przesądził o twoim nieszczęściu, natychmiast ci o tym powiem.¹⁰ Tak - powiedział Dawid. - Chciałbym, by mi ktoś doniósł, co postanowił twój ojciec i czy odpowiedział ci hardo.¹¹ Jonatan zaproponował: Chodź, wyjdziemy w pole. I wyszli obaj na zewnątrz.¹² Tam Jonatan zaczął wyjaśniać swój plan: PAN, Bóg Izraela, jest mi świadkiem, że jutro lub pojutrze o tej porze wybadam mego ojca. Dowiem się, czy będzie ci przychylny, czy nie, a potem cię o tym powiadomię.¹³ Jeśli mój ojciec chciałby wyrządzić ci krzywdę, a ja nie ostrzegłbym cię przed tym i nie pozwoliłbym ci odejść w pokoju, to niech PAN postąpi ze mną choćby najsurowiej! Niech PAN zatem będzie z tobą tak, jak był z moim ojcem.¹⁴ Ponadto, jeśli będę żył, to proszę, ty mi okaż łaskę PANA, a jeśli umrę,¹⁵ to proszę, nie odmów swej łaski moim potomkom - na wieki. A gdy PAN będzie usuwał z tej ziemi twoich kolejnych wrogów, Dawidzie -¹⁶ ja zaś, Jonatan, zawarłem z twoim rodem przymierze - to niech PAN poszukuje odpłaty tylko z ręki wrogów Dawida.¹⁷ I Jonatan raz jeszcze, ze względu na swoją miłość do Dawida, złożył mu przysięgę wierności, bo pokochał go jak samego siebie.¹⁸ Potem dodał: Jutro będzie nów. Zauważą, że ciebie nie ma, bo zobaczą twoje puste miejsce.¹⁹ Pojutrze natomiast zejdź koniecznie i przyjdź w to miejsce, w którym ukryłeś się w dniu zamachu, i schowaj się gdzieś przy kamieniu Ezel.²⁰ Ja wypuszczę w pobliże tego miejsca trzy strzały, tak jakbym strzelał do celu.²¹ A równocześnie wyślę sługę: Idź - powiem. - Odszukaj strzały! Jeśli wyraźnie powiem do sługi: Strzały są bliżej od ciebie, przynieś mi je zaraz! - to przychodź i, jak żyje PAN, możesz być spokojny.²² Lecz jeśli powiem do chłopca tak: O, strzały są dalej od ciebie! - to uchodź, bo to PAN wyprawia cię w drogę.²³ Oto świadkiem tego, o czym tu rozmawiamy - ja i ty - jest między nami PAN, na wieki.

²⁴ Dawid ukrył się zatem w polu, nastał nów i król zasiadł do uczty.²⁵ Król usiadł, jak zwykle, przy ścianie. Abner przy nim, a Jonatan naprzeciw Saula. Zauważono, że miejsce Dawida jest puste.²⁶ Tego jednak dnia Saul nie powiedział o tym nic. Pomyślał, że tak się zdarzyło - nie przyszedł, bo nie zdążył się oczyścić.²⁷ Ale następnego dnia, drugiego po święcie nowiu, Saul już nie zbył milczeniem pustego miejsca Dawida. Dlaczego syn Jessaja nie przyszedł ani wczoraj, ani dziś na posiłek? - zapytał swego syna Jonatana.²⁸ Dawid bardzo mnie prosił - odpowiedział Jonatan - bym mu pozwolił pójść do Betlejem.²⁹ Powiedział: Zwolnij mnie, proszę, gdyż mamy w mieście rodzinną ofiarę. Mój brat prosił, bym był. Jeśli więc nie masz nic przeciwko temu, to pozwól, że się wyśliznę i pójdę odwiedzić braci. Dlatego właśnie nie ma go tu, u stołu królewskiego.³⁰ Wtedy Saul uniósł się gniewem na Jonatana: Ty synu krnąbrnej dziewki! Czy ja nie wiem, że sprzyjasz synowi Jessaja - ku swojej hańbie i hańbie swej gołej matki?!³¹ Czy ty nie wiesz, że póki syn Jessaja będzie chodził po ziemi, nie umocnisz się ani ty, ani twoje królestwo?! Marsz mi teraz! Sprowadź tu do mnie tego łotra!³² Wtedy Jonatan rzucił swemu ojcu Saulowi pytanie: Dlaczego ma umierać? Co takiego zrobił?³³ Wtedy Saul rzucił w niego włócznią. Chciał go zabić! Jonatan był teraz pewien, że o śmierci Dawida ojciec już postanowił.³⁴ W przypływie gniewu zerwał się więc od stołu, nie jadł posiłku tego drugiego dnia po nowiu i zabolało go, że ojciec znieważył Dawida.

³⁵ Z nastaniem poranka, o ustalonej porze, Jonatan wyszedł w pole, a z nim młody sługa.³⁶ Jonatan zawołał do chłopca: Ruszaj po strzały, które ja wypuszczę. Chłopiec pobiegł, a on wypuścił strzałę tak, by go minęła.³⁷ Gdy chłopiec dotarł do miejsca, w którym spadła strzała, Jonatan zawołał: Czy strzała nie leży dalej od ciebie?!³⁸ Potem krzyknął: Szybko, pośpiesz się, nie stój tam! A chłopiec podniósł strzałę i przyniósł ją swemu panu.³⁹ Chłopiec jednak o niczym nie wiedział. Tylko Jonatan i Dawid wiedzieli, co to wszystko ma znaczyć.⁴⁰ Potem Jonatan oddał swój oręż słudze i polecił: Idź, odnieś to do miasta!⁴¹ A gdy chłopiec odszedł, Dawid wyszedł zza wzgórka, padł twarzą na ziemię i złożył pokłon trzy razy. Potem ucałowali się nawzajem i wspólnie płakali, szczególnie zaś Dawid.⁴² (20:42) W końcu Jonatan pożegnał Dawida: Idź w pokoju! - powiedział. - Niech będzie między nami tak, jak sobie my obaj przysięgliśmy w imię PANA, mówiąc, że PAN pozostanie na wieki między mną a tobą i między moim potomstwem a twoim. (21:1) Dawid odszedł. Również Jonatan wrócił do miasta.