Read the Bible

1 Dlatego też pozostawiając początek nauki Chrystusa, wznieśmy się ku doskonałości, nie zakładając ponownie fundamentu o upamiętaniu się z martwych uczynków i o wierze w Boga,2 O nauce o chrztach, o wkładaniu rąk, także o powstaniu z martwych i o sądzie wiecznym.3 A to właśnie uczynimy, jeśli Bóg pozwoli.4 Albowiem niemożliwe jest, aby tych, którzy raz zostali oświeceni i skosztowali daru niebieskiego, i stali się uczestnikami Ducha Świętego,5 I skosztowali dobrego Słowa Bożego, a także mocy wieku, który ma nadejść,6 A mimo to upadli, aby ich na nowo odnawiać ku upamiętaniu, gdyż oni ponownie krzyżują dla siebie samych Syna Bożego i wystawiają Go na publiczną hańbę.7 Ziemia bowiem, która często piła deszcz, który na nią przychodził, rodzi rośliny przydatne dla tych, którzy ją uprawiają, taka otrzymuje błogosławieństwo od Boga;8 Lecz ta, która wydaje ciernie i osty, jest nieużyteczna i bliska przekleństwa, a jej końcem jest spalenie.

9 Jednak umiłowani, chociaż tak mówimy, to jeśli chodzi o was, jesteśmy przekonani o czymś lepszym i że trzymacie się zbawienia.10 Bóg bowiem nie jest niesprawiedliwy, aby miał zapomnieć o waszym dziele i o trudzie miłości, jaki okazaliście dla Jego imienia, gdy służyliście i służycie świętym.11 Pragniemy natomiast, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość wobec całkowitej pewności nadziei, aż do końca,12 Abyście nie stali się ociężali, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość dziedziczą obietnice.13 Bo gdy Bóg dawał obietnicę Abrahamowi, nie miał nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł więc na samego siebie,14 Mówiąc: Z pewnością błogosławić ci będę i rozmnożę cię obficie.15 A cierpliwie czekając, osiągnął spełnienie obietnicy.16 Ludzie bowiem istotnie przysięgają na kogoś większego, a potwierdzająca przysięga jest końcem ich każdego sporu.17 Dlatego też Bóg, chcąc tym bardziej okazać dziedzicom obietnicy niezmienność swojej woli, poręczył ją przysięgą,18 Abyśmy przez dwie rzeczy niezmienne, co do których jest niemożliwe, aby Bóg kłamał, mieli mocną zachętę, my,którzy ocaleliśmy, by chwycić się leżącej przed nami nadziei,19 Którą mamy jako kotwicę duszy, bezpieczną i mocną, wchodzącą aż do wewnątrz za zasłonę,20 Dokąd w naszym imieniu, jako poprzedzający nas, wszedł Jezus, stając się według porządku Melchisedeka arcykapłanem na wieki.