Read the Bible

1 A gdy oni przemawiali do ludu, stanęli obok nich kapłani i dowódca straży świątyni, i saduceusze,2 Oburzając się, że nauczali lud i głosili powstanie z martwych w Jezusie.3 I pochwycili ich w swe ręce, i osadzili pod strażą aż do następnego dnia; bo był już wieczór.4 Wielu natomiast z tych,którzy usłyszeli te słowa, uwierzyło; a była liczba tych mężów około pięciu tysięcy.

5 I stało się, że nazajutrz zebrali się w Jerozolimie ich przywódcy, i starsi, i uczeni w Piśmie,6 I Annasz, arcykapłan, i Kajfasz, i Jan, i Aleksander, i ci którzy byli z rodu arcykapłańskiego;7 A gdy postawili ich pośrodku, wypytywali: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście?8 Wtedy Piotr, napełniony Duchem Świętym, powiedział do nich: Przywódcy ludu i starsi Izraela!9 Jeśli my dzisiaj jesteśmy przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa uczynionego człowiekowi choremu, dzięki któremu on jest teraz uratowany.10 To niech wam wszystkim i całemu ludowi Izraela jest wiadome, że w imieniu Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, którego wy przybiliście do krzyża, a którego Bóg wzbudził z martwych, w tym imieniu stoi on przed wami zdrowy.11 On jest tym kamieniem wzgardzonym przez was budujących, który stał się głowicą węgła.12 I nie ma w nikim innym zbawienia, bowiem nie ma innego imienia pod niebem, danego ludziom, w którym moglibyśmy zostać zbawieni.13 A widząc odwagę Piotra i Jana, i gdy pojęli, że są to ludzie nieuczeni i prości, dziwili się i poznali, że oni również byli z Jezusem.14 A patrząc na stojącego razem z nimi człowieka, który został uzdrowiony, nie mieli nic przeciwko nim do powiedzenia.

15 I gdy rozkazali im wyjść z miejsca posiedzeń Sanhedrynu, naradzali się między sobą,16 Mówiąc: Co uczynimy tym ludziom? Gdyż istotnie stał się przez nich widoczny wszystkim mieszkającym w Jerozolimie cudowny znak i nie możemy temu zaprzeczyć.17 Lecz, aby to jeszcze bardziej nie rozniosło się między ludem, zabrońmy im pod groźbą, aby więcej w tym imieniu nie mówili do nikogo z ludzi.18 I wezwali ich, i nakazali im, aby w ogóle nie mówili ani nie nauczali w imieniu Jezusa.19 Lecz Piotr i Jan w odpowiedzi, powiedzieli do nich: Czy jest to słuszne przed obliczem Boga, was słuchać bardziej niż Boga? Osądźcie.20 My bowiem, nie możemy nie mówić tego, co widzieliśmy i słyszeliśmy.21 A oni po dalszych groźbach wypuścili ich z powodu ludu, nie znajdując nic, za co mogliby ich ukarać; wszyscy bowiem chwalili Boga za to, co się stało.22 Bo człowiek, na którym dokonał się ten cudowny znak uzdrowienia, liczył więcej niż czterdzieści lat.

23 A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i oznajmili im wszystko, co do nich powiedzieli arcykapłani i starsi.24 A ci, gdy to usłyszeli, podnieśli jednomyślnie głos do Boga i powiedzieli: Władco! Boże, Ty który uczyniłeś niebo i ziemię, i morze i wszystko, co w nich jest,25 Który powiedziałeś przez usta Dawida, swojego sługi: Czemu wzburzyły się narody, a ludy rozmyślały o marności?26 Powstali królowie ziemi, a przywódcy zebrali się razem przeciwko PanU i przeciwko Jego Mesjaszowi.27 Bo rzeczywiście zebrali się razem przeciwko świętemu Synowi Twojemu, Jezusowi, którego namaściłeś, herod, a także i Poncjusz Piłat z narodami i z ludem Izraela,28 Aby uczynili wszystko to, co ręka Twoja i wola Twoja wcześniej postanowiła, aby się stało.29 A teraz, PanIE, spójrz na ich groźby, i daj swoim sługom z całą śmiałością głosić Twoje Słowo;30 Gdy Ty wyciągasz swoją rękę by uzdrawiać, tak by działy się znaki i cuda, przez imię Twojego świętego Syna, Jezusa.31 A gdy oni się pomodlili, zatrzęsło się miejsce, w którym byli zgromadzeni, i wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i ze śmiałością głosili Słowo Boże.

32 A mnóstwo tych, którzy uwierzyli, miało jedno serce i jedną duszę, a nikt nie mówił, że jego dobytek był jego własnością, ale wszystko mieli wspólne.33 A apostołowie z wielką mocą składali świadectwo o powstaniu z martwych Pana Jezusa, była też nad nimi wszystkimi wielka łaska.34 Albowiem nie było wśród nich nikogo, kto by cierpiał niedostatek; gdyż ci, którzy byli właścicielami pól lub domów, sprzedawali je i przynosili równowartość tego, co zostało sprzedane,35 I kładli u stóp apostołów; i rozdawano każdemu, zgodnie z tym, kto jaką miał potrzebę.36 A Józef, który przez apostołów został nazwany Barnabą – co tłumaczy się: Syn Pocieszenia – Lewita, rodem z Cypru,37 Po sprzedaniu posiadanej przez siebie roli, przyniósł pieniądze i położył je u stóp apostołów.