Read the Bible

¹ Pieśń wyuczająca podana Asafowi. Słuchaj, ludu mój! zakonu mego; nakłońcież uszów swych do słów ust moich.² Otworzę w podobieństwie usta moje, a będę opowiadał przypowiastki starodawne.³ Cośmy słyszeli, i poznali, i co nam ojcowie nasi opowiadali.⁴ Nie zataimy tego przed synami ich, którzy przyszłym potomkom swoim opowiadać będą chwały Pańskie, i moc jego, i cuda jego, które uczynił.⁵ Bo wzbudził świadectwo w Jakóbie, a zakon wydał w Izraelu; przykazał ojcom naszym, aby to do wiadomości podawali synom swoim,⁶ Aby poznał wiek potomny, synowie, którzy się narodzić mieli, a oni zaś powstawszy, aby to opowiadali synom swoim;⁷ Aby pokładali w Bogu nadzieję swoję, a nie zapominali na sprawy Boże, ale strzegli przykazań jego;⁸ Aby się nie stali jako ojcowie ich narodem odpornym i nieposłusznym, narodem, który nie wygotował serca swego, aby był wierny Bogu duch jego.

⁹ Albo jako synowie Efraimowi zbrojni, którzy, choć umieli z łuku strzelać, wszakże w dzień wojny tył podali.¹⁰ Bo nie przestrzegali przymierza Bożego, a według zakonu jego zbraniali się chodzić.¹¹ Zapomnieli na sprawy jego, i na dziwne dzieła jego, które im pokazywał.¹² Przed ojcami ich czynił cuda w ziemi Egipskiej, na polu Soan.¹³ Rozdzielił morze, i przeprowadził ich, i sprawił, że stanęły wody jako kupa.¹⁴ Prowadził ich w obłoku we dnie, a każdej nocy w jasnym ogniu.¹⁵ Rozszczepił skały na puszczy, a napoił ich, jako z przepaści wielkich.¹⁶ Wywiódł strumienie ze skały, a uczynił, że wody ciekły jako rzeki.¹⁷ A wszakże oni przyczynili grzechów przeciwko niemu, a wzruszyli Najwyższego na puszczy do gniewu;¹⁸ I kusili Boga w sercu swem, żądając pokarmu według lubości swojej.¹⁹ A mówili przeciwko Bogu temi słowy: Izali może Bóg zgotować stół na tej puszczy?²⁰ Oto uderzył w skałę, a wypłynęły wody, i rzeki wezbrały; izali też będzie mógł dać chleb? Izali nagotuje mięsa ludowi swemu?²¹ Przetoż usłyszawszy to Pan, rozgniewał się, a ogień się zapalił przeciw Jakóbowi, także i popędliwość powstała przeciw Izraelowi;²² Przeto, iż nie wierzyli Bogu, a nie mieli nadziei w zbawieniu jego.²³ Choć był rozkazał obłokom z góry, i forty niebieskie otworzył.²⁴ I spuścił im jako deszcz mannę ku pokarmowi, a pszenicę niebieską dał im.²⁵ Chleb mocarzów jadł człowiek, a zesłał im pokarmów do sytości.²⁶ Obrócił wiatr ze wschodu na powietrzu, a przywiódł mocą swą wiatr z południa;²⁷ I spuścił na nich mięso jako proch, i ptastwo skrzydlate jako piasek morski;²⁸ Spuścił je w pośród obozu ich, wszędy około namiotów ich.²⁹ I jedli, a nasyceni byli hojnie, i dał im, czego żądali.³⁰ A gdy jeszcze nie wypełnili żądości swej, gdy jeszcze pokarm był w ustach ich:³¹ Tedy zapalczywość Boża przypadła na nich, i pobił tłustych ich, a przedniejszych z Izraela poraził.³² Ale w tem wszystkiem jeszcze grzeszyli, i nie wierzyli cudom jego;³³ Przetoż sprawił, że marnie dokonali dni swoich, i lat swoich w strachu.³⁴ Gdy ich tracił, jeźliże go szukali, i nawracali się, a szukali z rana Boga,³⁵ Przypominając sobie, iż Bóg był skałą ich, a Bóg najwyższy odkupicielem ich:³⁶ (Aczkolwiek pochlebiali mu usty swemi, i językiem swoim kłamali mu;³⁷ A serce ich nie było szczere przed nim, ani wiernymi byli w przymierzu jego.)³⁸ On jednak będąc miłosierny odpuszczał nieprawości ich, a nie zatracał ich, ale częstokroć odwracał gniew swój, a nie pobudzał wszystkiego gniewu swego;³⁹ Bo pamiętał, że są ciałem, wiatrem, który odchodzi, a nie wraca się zaś.

⁴⁰ Jako go często draźnili na puszczy, i do boleści przywodzili na pustyniach?⁴¹ Bo coraz kusili Boga, a Świętemu Izraelskiemu granice zamierzali.⁴² Nie pamiętali na rękę jego, i na on dzień, w który ich wybawił z utrapienia;⁴³ Gdy czynił w Egipcie znaki swoje, a cuda swe na polu Soan;⁴⁴ Gdy obrócił w krew rzeki ich, i strumienie ich, tak, że z nich pić nie mogli.⁴⁵ Przepuścił na nich rozmaite muchy, aby ich kąsały, i żaby, aby ich gubiły:⁴⁶ I dał chrząszczom urodzaje ich, a prace ich szarańczy.⁴⁷ Potłukł gradem szczepy ich, a drzewa leśnych fig ich gradem lodowym.⁴⁸ I podał gradowi bydło ich, a majętność ich węglu ognistemu.⁴⁹ Posłał na nich gniew zapalczywości swojej, popędliwość, i rozgniewanie, i uciśnienie, przypuściwszy na nich aniołów złych.⁵⁰ Wyprostował ścieżkę gniewowi swemu, nie zachował od śmierci duszy ich, i na bydło ich powietrze dopuścił;⁵¹ I pobił wszystko pierworodztwo w Egipcie, pierwiastki mocy ich w przybytkach Chamowych;⁵² Ale jako owce wyprowadził lud swój, a wodził ich jako stada po puszczy.⁵³ Wodził ich w bezpieczeństwie, tak, że się nie lękali, (a nieprzyjaciół ich okryło morze,)⁵⁴ Aż ich przywiódł do świętej granicy swojej, na onę górę, której nabyła prawica jego.⁵⁵ I wyrzucił przed twarzą ich narody, i sprawił, że im przyszły na sznur dziedzictwa ich, ażeby mieszkały w przybytkach ich pokolenia Izraelskie.⁵⁶ A wszakże przecież kusili i draźnili Boga najwyższego, a świadectwa jego nie strzegli.⁵⁷ Ale się odwrócili, i przewrotnie się obchodzili, jako i ojcowie ich; wywrócili się jako łuk omylny.⁵⁸ Bo go wzruszyli do gniewu wyżynami swemi, a rytemi bałwanami swemi pobudzili go do zapalczywości.⁵⁹ Co słysząc Bóg rozgniewał się, i zbrzydził sobie bardzo Izraela,⁶⁰ Tak, że opuściwszy przybytek w Sylo, namiot, który postawił między ludźmi,⁶¹ Podał w niewolę moc swoję, i sławę swoję w ręce nieprzyjacielskie.⁶² Dał pod miecz lud swój, a na dziedzictwo swoje rozgniewał się.⁶³ Młodzieńców jego ogień pożarł, a panienki jego nie były uczczone.⁶⁴ Kapłani jego od miecza polegli, a wdowy jego nie płakały.⁶⁵ Lecz potem ocucił się Pan jako ze snu, jako mocarz wykrzykający od wina.⁶⁶ I zaraził nieprzyjaciół swoich na pośladkach, a na wieczną hańbę podał ich.⁶⁷ Ale choć wzgardził namiotem Józefowym, a pokolenia Efraimowego nie obrał,⁶⁸ Wszakże obrał pokolenie Judowe, i górę Syon, którą umiłował.⁶⁹ I wystawił sobie jako pałac wysoki świątnicę swoję, jako ziemię, którą ugruntował na wieki.⁷⁰ I obrał Dawida sługę swego, wziąwszy go z obór owczych;⁷¹ Gdy chodził za owcami kotnemi, przyprowadził go, aby pasł Jakóba, lud jego, i Izraela, dziedzictwo jego;⁷² Który ich pasł w szczerości serca swego, a w roztropności rąk swoich prowadził ich.