Read the Bible

¹ Te są słowa Lemuela króla, i zebranie mów, któremi go ćwiczyła matka jego.² Cóż rzekę, synu mój? cóż rzekę, synu żywota mego? i cóż rzekę, synu ślubów moich?³ Nie dawaj niewiastom siły twojej, ani dróg twoich tym, którzy do zginienia królów przywodzą.⁴ Nie królom, o Lemuelu! nie królom należy pić wino, a nie panom bawić się napojem mocnym;⁵ By snać pijąc nie zapomniał na ustawy, a nie odmienił spraw wszystkich ludzi uciśnionych.⁶ Dajcie napój mocny ginącemu, a wino tym, którzy są ducha sfrasowanego.⁷ Niech się napije, a zapomni ubóstwa swego, a na utrapienie swoje niech więcej nie wspomni.⁸ Otwórz usta swe za niemym w sprawie wszystkich osądzonych na śmierć.⁹ Otwórz usta swe, sądź sprawiedliwie, a podejmij się sprawy ubogiego i nędznego.

¹⁰ Któż znajdzie niewiastę stateczną, gdyż nad perły daleko większa jest cena jej?¹¹ Serce męża jej ufa jej, a na korzyściach schodzić mu nie będzie.¹² Dobrze mu czyni,a nie źle, po wszystkie dni żywota swego.¹³ Szuka wełny i lnu, a pracuje ochotnie rękami swemi.¹⁴ Podobna jest okrętom kupieckim; z daleka przywodzi żywność swoję.¹⁵ I wstaje bardzo rano, a daje pokarm czeladzi swej, a obrok słuszny dziewkom swym.¹⁶ Obmyśla rolę, i ujmuje ją; z zarobku rąk swoich szczepi winnice.¹⁷ Przepasuje mocą biodra swe, a posila ramiona swoje.¹⁸ Doświadcza, że jest dobra skrzętność jej, a nie gaśnie w nocy pochodnia jej.¹⁹ Ręce swoje obraca do kądzieli, a palcami swemi trzyma wrzeciono.²⁰ Rękę swą otwiera ubogiemu, a ręce swoje wyciąga ku nędznemu.²¹ Nie boi się o czeladź swoję czasu śniegu; albowiem wszystka czeladź jej obłoczy się w szatę dwoistą.²² Kobierce sobie robi; płótno subtelne i szarłat jest odzieniem jej.²³ Znaczny jest w bramach mąż jej, gdy siedzi między starszymi ziemi.²⁴ Płótno robi, i sprzedaje, także pasy sprzedaje kupcowi.²⁵ Moc i przystojność jest odzieniem jej; nie frasuje się o czasy przyszłe.²⁶ Mądrze otwiera usta swe, a nauka miłosierdzia jest na języku jej.²⁷ Dogląda rządu w domu swym, a chleba próżnując nie je.²⁸ Powstawszy synowie jej błogosławią jej; także i mąż jej chwali ją,²⁹ Mówiąc: Wiele niewiast grzecznie sobie poczynały; ale je ty przechodzisz wszystkie.³⁰ Omylna jest wdzięczność, i marna piękność; ale niewiasta, która się Pana boi, ta pochwały godna.³¹ Dajcie jej z owocu ręku jej, a niechaj ją chwalą w bramach uczynki jej.