Read the Bible

¹ A był niektóry chory Łazarz z Betanii, z miasteczka Maryi i Marty, siostry jej.² (A to była ona Maryja, która pomazała Pana maścią, i ucierała nogi jego włosami swojemi, której brat Łazarz chorował.)³ Posłały tedy siostry do niego, mówiąc: Panie! oto ten, którego miłujesz, choruje.⁴ A usłyszawszy to Jezus, rzekł: Ta choroba nie jest na śmierć, ale dla chwały Bożej, aby był uwielbiony Syn Boży przez nią.⁵ A Jezus umiłował Martę i siostrę jej, i Łazarza.⁶ A gdy usłyszał, iż choruje, tedy został przez dwa dni na onemże miejscu, gdzie był.⁷ Lecz potem rzekł do uczniów swoich: Idźmy zasię do Judzkiej ziemi.⁸ Rzekli mu uczniowie: Mistrzu! teraz szukali Żydowie, jakoby cię ukamionowali, a zasię tam idziesz?⁹ Odpowiedział Jezus: Azaż nie dwanaście jest godzin dnia? Jeźli kto chodzi we dnie, nie obrazi się; bo widzi światłość tego świata.¹⁰ A jeźli kto chodzi w nocy, obrazi się; bo w nim światła nie masz.¹¹ To powiedziawszy, potem rzekł do nich: Łazarz, przyjaciel nasz, śpi; ale idę, abym go ze snu obudził.¹² Tedy rzekli uczniowie jego: Panie! jeźliże śpi, będzie zdrów.¹³ Ale Jezus mówił o śmierci jego; lecz oni mniemali, iż o zaśnięciu snem mówił.¹⁴ Tedy im rzekł Jezus jawnie: Łazarz umarł.¹⁵ I raduję się dla was, (abyście wierzyli), żem tam nie był; ale pójdziemy do niego.¹⁶ Rzekł zatem Tomasz, którego zwano Dydymus, spółuczniom: Pójdźmy i my, abyśmy z nim pomarli.

¹⁷ Przyszedłszy tedy Jezus, znalazł go już cztery dni w grobie leżącego.¹⁸ (A była Betania blisko Jeruzalemu, jakoby na piętnaście stajan.)¹⁹ A przyszło było wiele Żydów do Marty i Maryi, aby je cieszyli po bracie ich.²⁰ Marta tedy, gdy usłyszała, że Jezus idzie, bieżała przeciwko niemu; ale Maryja w domu siedziała.²¹ I rzekła Marta do Jezusa: Panie! byś tu był, nie umarłby był brat mój.²² Ale i teraz wiem, że o cokolwiek byś prosił Boga, da ci to Bóg.²³ Rzekł jej Jezus: Wstanieć brat twój.²⁴ Rzekła mu Marta: Wiem, iż wstanie przy zmartwychwstaniu w on ostateczny dzień.²⁵ I rzekł jej Jezus: Jam jest zmartwychwstanie i żywot; kto w mię wierzy, choćby też umarł, żyć będzie.²⁶ A wszelki, który żyje, a wierzy w mię, nie umrze na wieki. Wierzyszże temu?²⁷ Rzekła mu: I owszem Panie! Jam uwierzyła, żeś ty jest Chrystus, Syn Boży, który miał przyjść na świat.²⁸ A to rzekłszy szła i potajemnie zawołała Maryję, siostrę swoję, mówiąc: jest tu nauczyciel, i woła cię.²⁹ Ona skoro usłyszała, wnet wstała i szła do niego.³⁰ (A Jezus jeszcze był nie przyszedł do miasteczka, ale był na temże miejscu, gdzie Marta była wyszła przeciwko niemu.)³¹ Żydowie tedy, którzy z nią byli w domu, a cieszyli ją, ujrzawszy Maryję, iż prędko wstała i wyszła, szli za nią, mówiąc: Idzie do grobu, aby tam płakała.³² Ale Maryja, gdy tam przyszła, gdzie był Jezus, ujrzawszy go, przypadła do nóg jego i rzekła: Panie! byś tu był, nie umarłby był brat mój.

³³ Jezus tedy, gdy ją ujrzał płaczącą, i Żydy, którzy byli z nią przyszli, płaczące, rozrzewnił się w duchu i zafrasował się,³⁴ I rzekł: Gdzieście go położyli? Rzekli mu: Panie! pójdź, a oglądaj.³⁵ I zapłakał Jezus.³⁶ Tedy rzekli Żydowie: Wej! jakoć go miłował.³⁷ A niektórzy z nich mówili: Nie mógłże ten, który otworzył oczy ślepego, uczynić, żeby ten był nie umarł?³⁸ Ale Jezus zasię rozrzewniwszy się sam w sobie, przyszedł do grobu; a była jaskinia, a kamień był położony na niej.³⁹ I rzekł Jezus: Odejmijcie ten kamień. Rzekła mu Marta, siostra onego umarłego: Panie! jużci cuchnie; bo już cztery dni w grobie.⁴⁰ Powiedział jej Jezus: Azażem ci nie rzekł, iż jeźli uwierzysz, oglądasz chwałę Bożą?⁴¹ Odjęli tedy kamień, gdzie był umarły położony. A Jezus podniósłszy oczy swe w górę, rzekł: Ojcze! dziękuję tobie, żeś mię wysłuchał.⁴² A jamci wiedział, że mię zawsze wysłuchiwasz; alem to rzekł dla ludu wokoło stojącego, aby wierzyli, żeś ty mię posłał.⁴³ A to rzekłszy, zawołał głosem wielkim: Łazarzu! wynijdź sam!⁴⁴ I wyszedł ten, który był umarł, mając związane ręce i nogi chustkami, a twarz jego była chustką obwiązana. Rzekł im Jezus: Rozwiążcie go, a niechaj odejdzie.

⁴⁵ Wiele tedy z Żydów, którzy byli przyszli do Maryi, a widzieli to, co uczynił Jezus, uwierzyło weń.⁴⁶ Niektórzy też z nich odeszli do Faryzeuszów i powiedzieli im, co uczynił Jezus.⁴⁷ Tedy się zebrali przedniejsi kapłani i Faryzeuszowie w radę, i mówili: Cóż uczynimy? Albowiem ten człowiek wiele cudów czyni.⁴⁸ A jeźli go tak zaniechamy, wszyscy weń uwierzą, i przyjdą Rzymianie, a wezmą nam to miejsce nasze i lud.⁴⁹ A jeden z nich, Kaifasz, będąc najwyższym kapłanem onego roku, rzekł im: Wy nic nie wiecie,⁵⁰ Ani myślicie, iż nam jest pożyteczno, żeby jeden człowiek umarł za lud, a żeby wszystek ten naród nie zginął.⁵¹ A tegoć nie mówił sam od siebie, ale będąc najwyższym kapłanem roku onego, prorokował, iż Jezus miał umrzeć za on naród;⁵² A nie tylko za on naród, ale żeby też syny Boże rozproszone w jedno zgromadził.⁵³ Od onego tedy dnia radzili się społem, aby go zabili.⁵⁴ A Jezus już nie chodził jawnie między Żydami, ale stamtąd odszedł do krainy, która jest blisko puszczy, do miasta, które zowią Efraim, i tamże mieszkał z uczniami swoimi.⁵⁵ A była blisko wielkanoc żydowska, a wiele ich szło do Jeruzalemu z onej krainy przed wielkanocą, aby się oczyścili.⁵⁶ I szukali Jezusa, i mówili jedni do drugich, w kościele stojąc: Co się wam zda, że nie przyszedł na święto?⁵⁷ A przedniejsi kapłani i Faryzeuszowie wydali byli rozkazanie: Jeźliby się kto dowiedział, gdzie by był, żeby oznajmił, aby go pojmali.