Read the Bible

¹ Maskil Asafowe. Słuchaj ludu mój zakonu mego, nakłońcież uszu waszych ku słowam ust moich.² Otwórzże usta swe ku przypowieści, a będę wyprawował gadki czasów przeszłych.³ Którechmy słyszeli i doznali ich, a które nam opowiedali ojcowie naszy.⁴ Nie zataimy też tego przed syny ich, którzy potym przyszłemu potomstwu będą opowiedać chwały Pańskie, moc jego i cuda, które czynił.⁵ I wzbudził świadectwo w Jakubie, a postanowił zakon w Izraelu i co rozkazał ojcom naszym, aby to oznajmowali synom swoim.⁶ Aby to wiedzieli potomkowie ich, a ci synowie, którzy się narodzili, podróstszy, będą opowiedać synom swoim.⁷ Aby pokładali nadzieję swoję w Bogu, a nie zapamiętawali spraw Bożych, strzegąc rozkazania jego.⁸ Aby się też nie stali jako ojcowie ich narodem niewiernym i odpornym; narodem serca nieprawego, a którego duch nie był wiernym Bogu.

⁹ Synowie Efraimowi zbrojni, strzelający z łuku, podali tył czasu walki.¹⁰ Nie strzegli przymierza Bożego, ani chcieli chodzić w zakonie jego.¹¹ Ale zapomnieli spraw jego i cudów jego, które im okazował.¹² Czynił cuda przed ojcy ich w ziemi egipskiej na polu Zoan.¹³ Rozdzielił morze i przeprowadził je przez nie, a kazał stanąć wodam na kupie.¹⁴ I prowadził je w obłoku przez dzień, a przez wszytkę noc w jasnym ogniu.¹⁵ Rozczepił skałę na puszczy, a dał im picie z przepaści wielkich.¹⁶ I wywiódł strumienie z opoki, a puścił wody jako rzeki.¹⁷ A wszakoż oni zasię zgrzeszyli przeciwko jemu, wzruszając ku gniewu Nawyższego na puszczy.¹⁸ I kusili Boga w sercu swym prosząc o pokarm ku swej chciwości.¹⁹ A mówili przeciwko Bogu tymi słowy: Izali Bóg może nam zgotować stół na puszczy?²⁰ Oto roztrącił opoki i wypłynęły wody, a strumienie wzbierały. Izali też może dać chleb, a nagotować mięsa ludowi swemu?²¹ A przetoż Pan słysząc to rozgniewał się, a ogień jego zapalił się przeciw Jakubowi i wzruszyła się popędliwość jego przeciwko Izraelowi.²² Iż nie wierzyli Bogu, a nie ufali w wybawieniu jego.²³ Abowiem rozkazał z wierzchu obłokom, a otworzył forty niebieskie.²⁴ I puścił im jako deszcz mannę ku pokarmowi, a pszenicę niebieską oddał im.²⁵ Chleb mocarzów jadł człowiek, a posłał im pokarm obfity.²⁶ Abowiem wzbudził wiatr zewschodni na niebie, a przywiódł w mocy swej wiatr z południa.²⁷ I puścił na nie jako proch mięso, a jako piasek morski ptastwo skrzydlate.²⁸ I dał im upaść w pośród namiotów ich i około obozu ich.²⁹ Tedy się najedli i nasyceni są barzo, a dosyć się stało chciwości ich.³⁰ A jeszcze nie mieli dosyć w chuci swej i jeszcze mieli pokarm w uściech swych.³¹ Gdy gniew Boży zstąpił na nie, a pomordował co natłusze z nich, a przedniejsze z Izraela złożył.³² W tym wszytkim jeszcze zgrzeszyli i nie wierzyli cudam jego.³³ A przetoż czasy ich i lata ich prędko w niwecz obrócił.³⁴ Jesli je kiedy mordował, wzywali go i nawracali się, a raniuczko szukali Boga.³⁵ Przypominając sobie, iż Bóg jest skałą ich, a Bóg nawyższy odkupicielem ich.³⁶ I nadobnie mówili do niego usty swoimi, ale językiem swym kłamali.³⁷ Serce ich nie było prawe przed nim, a nie byli wiernymi w przymierzu jego.³⁸ A wszakoż on jako miłosierny odpuszczał im złości, a nie zatracił ich i częstokroć od nich odwracał gniew swój, a nie pobudzał wszytkiego rozgniewania swego.³⁹ Rozpominając na to, że są ciałem, a wiatr idący przed się, a nie wracający się.

⁴⁰ Ile kroć wzruszali go ku gniewu na puszczy, a przykrzyli mu się ma miejscach pustych.⁴¹ A częstokroć się odwracając, kusili Boga, zamierzając kres świętemu izraelskiemu.⁴² Nie pamiętali na możność jego i na on dzień, w który je wywiódł z uciśnienia.⁴³ Ani na onego, który okazował cuda swe w Egiptcie, a dziwy swe w krainie Zoan.⁴⁴ I obrócił w krew rzeki ich i strumienie ich, aby z nich nie pili.⁴⁵ Puścił na nie wielkość much, które je kąsały; a żaby, które je gubiły.⁴⁶ Oddał chrząszczom owoce ich; a pracą ich szarańczej.⁴⁷ Potłukł gradem winnice ich; a plone figi ich wielkim gradem⁴⁸ I potłukł gradem bydła ich; a majętności ich popalił węglem ognistem.⁴⁹ Puścił na nie zapalczywość popędliwości swojej i gniew swój; srogość i uciśnienie sprawą duchów złych.⁵⁰ Wyprostował ścieżkę gniewowi swemu i nie zawściągnął zdrowia ich od śmierci, ale żywot ich zaraził powietrzem.⁵¹ I pobił wszytki pierworodne w Egiptcie i pierworództwa mocy ich w przybytkoch Cham.⁵² I wyprowadził lud swój jako owieczki, a wiódł je jako stado na puszczy.⁵³ Prowadził je w beśpieczeństwie, iż się nic nie lękali, a nieprzyjacioły ich okryło morze.⁵⁴ Wiódł je do granic miejsca swego świętego, a na oto tę górę, której dostała prawica jego.⁵⁵ Wyrzucił przed nimi pogany, a przypadły na nie sznury dziedzictwa i dał mieszkanie w przybytkoch ich narodowi izraelskiemu.⁵⁶ A wszakoż kusili go i przykrzyli się Bogu najwyższemu, a nie strzegli świadectwa jego.⁵⁷ Odwrócili się i przewrotnie się z nim obchodzili jako ojcowie ich; wywrócili się jako lud omylny.⁵⁸ I wzruszyli go ku gniewu na górach swoich, a bałwany swymi wyzwali go ku zapalczywości.⁵⁹ Co słysząc Bóg wzruszył się i barzo wzgardził ludem izraelskim.⁶⁰ I dlatego opuścił przybytek Sylo i namiot, w którym mieszkał miedzy ludźmi.⁶¹ I podał do więzienia moc swoję, a chwałę swoję w ręce nieprzyjacielowi.⁶² Podał też pod miecz lud swój, a rozgniewał się na dziedzictwo swe.⁶³ Młodzieńce jego pożarł ogień, a panienki jego nie były w uczciwości.⁶⁴ Kapłani jego polegli od miecza, a wdowy jego nie chodziły w żałobie.⁶⁵ A wszakoż się Pan ocucił jako ze snu, a jako mocarz wykrzykając podpiwszy sobie.⁶⁶ I poraził nieprzyjacioły swoje, iż podali tył; a podał je w wieczne pohańbienie.⁶⁷ Wzgardził namiot Józefów, a pokolenia Efraimowego nie obrał.⁶⁸ Obrał sobie naród judzki i górę Syjon, w której się rozkochał.⁶⁹ I pobudował sobie jako pałace wysokie miejsce święte swoje; a jako ziemię, której grunty założył od wieku.⁷⁰ I obrał Dawida, służebnika swego, a wyjął go z obór owczych.⁷¹ A tego, który pasł owce dojne, przywiódł k temu, aby pasł Jakuba, lud jego i Izraela, dziedzictwo jego.⁷² A przetoż on je chował w szczyrości serca swego i w roztropności rąk swych prowadził je.