Read the Bible

¹ Na ten czas Jefte Galaadczyk, syn niewiasty nierządnej, narodzony z Galaada, był człowiekiem mężnem.

² A żona Galaadowa narodziła mu była synów, którzy dorózszy, wygnali Jeftego powiedając mu: Nie będziesz ty brał dziedzictwa w domu ojca naszego, bowiemeś jest synem obcej niewiasty.

³ Uciekł tedy Jefte przed bracią swą a mieszkał w ziemi Tob; i zebrali się około niego ludzie zgołoceni a szli przy nim.

⁴ I przydało się potym, iż walczyli synowie Ammon z Izraelczyki.

⁵ A gdy je Ammonitowie wojować poczęli, tedy starszy z Galaad szli do Jefte, aby go przywiedli z ziemie Tob.

⁶ I mówili k niemu: Pódź a bądź hetmanem naszym, iżbychmy walczyli przeciw Ammonitom.

⁷ Ale Jefte odpowiedział przełożonym Galaad: Izażeście mię nie mieli w nienawiści, a wygnaliście mię z domu ojca mojego? Przeczże teraz do mnie idziecie, gdy was nędza ciśnie?

⁸ Tedy starszy z Galaad rzekli ku Jeftemu: Dlategociechmy się też do ciebie wrócili, abyś szedł z nami a walczył przeciw synom Ammon, a iżbyś był hetmanem naszym i wszytkich mieszkających w Galaad.

⁹ A Jefte odpowiedział im: Gdyż wy mnie na to wiedziecie, abych walczył przeciw synom Ammon, jesli je poda Pan w ręce moje, będę-li już hetmanem waszym?

¹⁰ Tedy mu oni starszy z Galaad odpowiedzieli: Niechaj Pan będzie świadkiem miedzy nami, jesliż tak nie uczyniemy wedle słowa twego.

¹¹ A tak szedł Jefte z starszymi Galaad i postanowił go lud nad sobą hetmanem i książęciem. A tę wszytkę rzecz opowiedział Jefte przed Panem w Masfa.

¹² I wyprawił Jefte posły do króla Ammon z tym poselstwem: Co ty masz ze mną za sprawę, iżeś ruszył wojnę przeciwko ziemi mojej?

¹³ Na co król Ammonitom odpowiedział posłom Jefte: Iż gdy Izraelczycy szli z Egiptu, wzięli ziemię moję od Arnon aż do Jabok i aż do Jordanu, a przetoż mi ją teraz wróć z dobrą wolą.

¹⁴ Powtóre Jefte wyprawił posły do króla Ammon.

¹⁵ Z tym poselstwem: Tak ci dał powiedzieć Jefte: Iż Izraelczycy nie wzięli ziemie moabskiej ani ziemie ammońskiej.

¹⁶ Ale gdy szli z Egiptu, tedy Izrael szedł przez puszczą aż ku Morzu Czerwonemu, a przyszedł aż do Kades.

¹⁷ Stamtądże Izrael wyprawił posły do króla edomskiego prosząc, aby dopuścił prześć przez swą ziemię, czego mu król edomski dopuścić nie chciał, także też posłał i do króla moabskiego, który też dozwolić mu nie chciał, a także Izrael zostać musiał w Kades.

¹⁸ A gdy szedł przez puszczą, obszedł ziemię edomską i ziemię moabską, a przyszedł od wschodu słońca ku ziemi moabskiej i położył się obozem u Arnon, a nie wszedł w granice moabskie, bo Arnon leży na granicach moabskich.

¹⁹ A dlategoż wyprawił posły Izrael do Sehona, króla amorejskiego, króla w Hesebon, z tym poselstwem: Prosim dopuść nam wolno prześć przez ziemię twą, aż do miejsca naszego.

²⁰ I nie chciał Sehon dopuścić Izraelitom, aby idź mieli przez granicę jego, owszem wszytek lud swój zebrał i położył się z wojskiem w Jafa, i zwiódł bitwę z Izraelity.

²¹ Tedy Pan, Bóg izraelski; podał Sehona ze wszytkim ludem jego w ręce ich i porazili go, a posiedli Izraelitowie wszytkę ziemię Amorejczyka, który w niej mieszkał.

²² Nad to posiedli wszytki granice amorejskie, od Arnon aż do Jabok, a od puszczy aż do Jordanu.

²³ A przetoż teraz Pan, Bóg izraelski, wypędził Amorejczyka przed ludem swym izraelskim, a ty go posiadać chcesz?

²⁴ Wszak jesli bóg twój, Kamos, wypędzi niektóre narody, izali ich ty nie posiędziesz? Takżeć też my, gdy co Pan, Bóg nasz, wypędzi przed oblicznością naszą, tedy też to posiadamy.

²⁵ A teraz czymżeś ty wżdy lepszy nad Balaka, syna Seforowego, króla moabskiego? Azaż się on też nie wadził z Izraelczyki, a nie walczył także z nimi

²⁶ Bo gdy mieszkał Izrael w Hesebon i we wsiach jego, także w Aroer i we wsiach jego i we wszytkich miastach, które są przy granicy Arnon, przez trzysta lat, czemużeście ich przez ten czas zasię nie odjęli.

²⁷ A tak jaciem tobie nic nie krzyw, a ty w tym źle czynisz, że walczysz przeciwko mnie, niechajże Pan, który jest sędzią, rozezna to dziś miedzy syny Izraelskimi i miedzy syny Ammon.

²⁸ Ale król Ammonitów nie przyjął poselstwa Jeftego, z którym był wyprawił do niego.

²⁹ I był Duch Pański nad Jeftem, a przyszedł do Galaad, do Manasse i do Masfa Galaad i stamtąd do synów Ammon.

³⁰ Tamże Jefte uczynił Panu ślub mówiąc: Jesliż podasz Ammonity w ręce moje.

³¹ Tedy to, co by napierwej wyszło ze drzwi domu mego przeciwko mnie, gdy się w pokoju wrócę od Ammonitów, to będzie Pańskie, albo będzie ku ofierze palonej.

³² A tak Jefte ciągnął przeciwko synom Ammon, aby z nimi walczył i podał je Pan w ręce jego.

³³ I poraził je od Aroer aż idąc do Menit, dwadzieścia miast, aż do winnic okrutną porażką. A tak byli ukróceni Ammonitowie od Izraelitów.

³⁴ Potym gdy się wrócił Jefte do Masfa do domu swego, oto córka jego wyszła przeciw jemu z bębny i z tańcy, a była tylko jedynaczką, bo on ani syna ani inej córki nie miał.

³⁵ Gdy ją tedy ujzrał, rozdarł odzienie swe i rzekł: Ach miła córko, tocieś mię ty uniżyła i zafrasowała, abowiem ślubował Panu, czego już wrócić nie mogę.

³⁶ Któremu ona odpowiedziała: Jesliżeś to ślubił Panu, miły ojcze, uczyńże tak jakoś rzekł, gdyż Pan dał ci się pomścić nad syny Ammon, nieprzyjacioły twymi.

³⁷ Nad to rzekła do ojca swego: Dozwól mi tego, a puść mię na dwa miesiąca, abych szła na góry a opłakała dziewictwo moje z towarzyszkami memi.

³⁸ A on jej odpowiedział: Idź. I puścił ją na dwa miesiąca. Szła tedy ona i z towarzyszkami swemi, a opłakawała dziewictwo swe na górach.

³⁹ Potym gdy dwa miesiąca wyszły, wróciła się do ojca swego, tedy on nad nią wypełnił ślub, który był przyrzekł. A tak ona nie poznała męża. I weszło to po tym w obyczaj miedzy Izraelczyki.

⁴⁰ Iż na każdy rok schodziły się córki Izraelskie, aby żałowały córki Jeftego Galaadczyka przez cztery dni w rok.