Read the Bible

¹ Abowiem Pan zmiłuje się nad Jakubem, a obierze jeszcze Izraela i da im odpoczywać w ziemi ich; postronny przyłączy się do nich, a stowarzyszy się z domem Jakubowem.² I przyjmą je narodowie a przeprowadzą je do miejsca ich, a dom izraelski przyjmie je w dziedzictwo w ziemi Pańskiej za sługi i za służebnice. I pojmają tych, u których w pojmaniu byli i będą rozkazować tym, którzy je trapili.³ I stanie się dnia onego, gdy tobie da Pan wytchnienie od pracej twojej i od udręczenia twego, a od srogiej niewolej twojej, w którejeś był przed tym.

⁴ Tedy to sobie weźmiesz za przypowieść przeciw królowi babilońskiemu, a tak mówić będziesz: O jako ustał poborca i ustał podatek złota!⁵ Pan złamał kij niepobożnych i rózgę panujących.⁶ Która biła narody w rozgniewaniu raną nieuleczoną, a panowała w okrucieństwie narodom, prześladując je oprócz wszej litości.⁷ A teraz spokojno jest i cicho w ziemi i śpiewają tam chwałę.⁸ Też i jedliny weseliły się z ciebie i cedry libańskie mówiąc: Od tego czasu, jakoś ty poległ, żaden nie przystąpił, co by nas podcinać miał.⁹ Piekło w niskości ruszyło się przeciwko tobie, obudziło na cię obrzymy, a rozkazało powstać wszem książętom ziemie z stolic swoich i wszem królom pogańskim.¹⁰ Oni powiedzą tobie a rzeką do ciebie: Tyś też porażon jako i my, a stałeś się nam podobnym.¹¹ Powaga twoja stargniona jest do piekła społu z brzmieniem muzyki twej; mól będzie pościelą twoją, a robak przyodzianiem twoim.¹² O gwiazdo jutrzenna, jako żeś z nieba spadła, a ty któryś uciskał narody, jesteś strącon aż na ziemię.¹³ Abowiemeś mówił w sercu swoim: Wstąpię na niebo, a wywyższę stolicę moję nad gwiazdy Boże; usiędę na górze przymierza, na północy.¹⁴ Wstąpię na wysokość obłoków a będę równy nawyższemu.¹⁵ Ale ty stargnion będziesz aż do piekła w dół grobu.¹⁶ Oni, którzy cię ujzrą, obrócą się ku tobie, a przypatrować ci się będą mówiąc: A onże to mąż, który trwożył ziemię, a przed którym drżały królestwa?¹⁷ Który pustoszył świat, a miasta na nim borzył, a nie otwarzał ciemnice więźniom swoim.¹⁸ Wszyscy ini królowie wszech narodów, poczciwie każdy umarł w domu swoim.¹⁹ Ale ty jesteś wyrzucon z grobu swojego, jako niczemna gałąź, a jako szaty zabitych, które pobodziono mieczem, a którzy zstąpili do grobu kamienistego, jako podeptany trup.²⁰ I nie będziesz tak pogrzebion jako oni, abowiemeś ty ziemię twoję poburzył, a twójeś lud pomordował. A potomstwoć złościwych straci pamiątkę na wieki.²¹ Przygotujcież synom jego zamordowanie dla złości ojców ich. Nie powstanąć, ani będą dziedziczyć na ziemi, żeby nie napełnili świata miasty.²² Powstanę przeciwko nim, mówi Pan zastępów, a wykorzenię imię babilońskie i ostatki synów i wnuków, mówi Pan.²³ I dam je w osiadłość bobrom i w jezierzyska, a umiotę je miotłami spustoszenia, mówi Pan zastępów.

²⁴ Przysiągł Pan zastępów mówiąc: Zaiste tak będzie, jakom umyślił, a dojdzie to, jakom uradził.²⁵ Iż potrę Assyrjany w ziemi mojej, a podepcę je na górach moich, aby jarzmo ich było odjęte od nich, a brzemię ich zjęte z ramion ich.²⁶ Tać jest rada, którąm postanowił o wszytkiej ziemi, a tać jest ręka wyciągniona na wszytki narody.²⁷ Bo gdyż Pan zastępów postanowił to, któż to rozsypać może? A gdyż ręka jego wyciągniona jest, któż ją odwiedzie?²⁸ Roku tego, którego umarł król Achas, było to proroctwo:²⁹ Ty wszytka Filistea, nie raduj się, iż rózga złamana jest tego, który ciebie bił: Abowiem z korzenia wężowego wynidzie aspis, a płód jego będzie smok latający.³⁰ Pierworodni nędzników żywić się będą, a ubodzy odpoczyną beśpiecznie i pomorzę głodem korzeń twój, a on pobije ostatki twoje.³¹ Kwilże brano, a krzycz miasto, wszytka Filistea rozprosz się, abowiem dym przyjdzie od północy, a żaden nie ujdzie z pocztu jego.³² I cóż odpowiedzą posłowie narodów, jedno to, iż Pan Bóg ugruntował Syjon, a iż też i nędznicy jej będą mieć ufanie w niej.