Read the Bible

¹ [Tædet animam meam vitæ meæ;
dimittam adversum me eloquium meum:
loquar in amaritudine animæ meæ.
² Dicam Deo: Noli me condemnare;
indica mihi cur me ita judices.
³ Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me,
et opprimas me opus manuum tuarum,
et consilium impiorum adjuves?
⁴ Numquid oculi carnei tibi sunt?
aut sicut videt homo, et tu videbis?
⁵ Numquid sicut dies hominis dies tui,
et anni tui sicut humana sunt tempora,
⁶ ut quæras iniquitatem meam,
et peccatum meum scruteris,
⁷ et scias quia nihil impium fecerim,
cum sit nemo qui de manu tua possit eruere?

⁸ Manus tuæ fecerunt me,
et plasmaverunt me totum in circuitu:
et sic repente præcipitas me?
⁹ Memento, quæso, quod sicut lutum feceris me,
et in pulverem reduces me.
¹⁰ Nonne sicut lac mulsisti me,
et sicut caseum me coagulasti?
¹¹ Pelle et carnibus vestisti me;
ossibus et nervis compegisti me.
¹² Vitam et misericordiam tribuisti mihi,
et visitatio tua custodivit spiritum meum.
¹³ Licet hæc celes in corde tuo,
tamen scio quia universorum memineris.

¹⁴ Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi,
cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris?
¹⁵ Et si impius fuero, væ mihi est;
et si justus, non levabo caput,
saturatus afflictione et miseria.
¹⁶ Et propter superbiam quasi leænam capies me,
reversusque mirabiliter me crucias.
¹⁷ Instauras testes tuos contra me,
et multiplicas iram tuam adversum me,
et pœnæ militant in me.
¹⁸ Quare de vulva eduxisti me?
qui utinam consumptus essem, ne oculus me videret.
¹⁹ Fuissem quasi non essem,
de utero translatus ad tumulum.
²⁰ Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi?
dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum,
²¹ antequam vadam, et non revertar,
ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine:
²² terram miseriæ et tenebrarum,
ubi umbra mortis et nullus ordo,
sed sempiternus horror inhabitat.]