Read the Bible

¹ Job antwoordde en sprak:² Wat plaagt gijlieden toch mijne ziel, en pijnigt mij met woorden?³ Gij hebt mij nu tienmaal gehoond, en schaamt u niet mij zo om te drijven.⁴ Dwaal ik, zo dwaal ik voor mij;⁵ maar gij verheft u waarlijk tegen mij, en scheldt mij tot mijnen smaad.⁶ Merkt toch op, dat God mij ongelijk doet, en mij met zijn net heeft omringd.⁷ Zie, of ik al kerm over geweld, zo word ik toch niet verhoord; ik roep, maar er is geen recht.

⁸ Hij heeft mijnen weg versperd, dat ik nergens heen kan, en Hij heeft duisternis op mijn pad gesteld.⁹ Hij heeft mijne eer uitgetogen, en de kroon van mijn hoofd gerukt.¹⁰ Hij heeft mij rondom verbroken en laat mij gaan, en heeft mijne hoop ontworteld gelijk een boom.¹¹ Zijn toorn is over mij ontstoken, en Hij houdt mij voor zijnen vijand.¹² Zijne krijgslieden zijn tezamen gekomen, en hebben hunnen weg tegen mij gebaand en hebben zich rondom mijne hut gelegerd.¹³ Hij heeft mijne broeders van mij verwijderd, en mijne bekenden zijn mij vreemd geworden.¹⁴ Mijne naasten hebben zich onttrokken, en mijne vrienden hebben mij vergeten.¹⁵ Mijne huisgenoten en mijne dienstmaagden achten mij als vreemd; ik ben onbekend geworden in hunne ogen.¹⁶ Ik riep mijnen knecht en hij antwoordde mij niet; ik moest hem smeken met mijnen mond.¹⁷ Mijne huisvrouw is van mij vervreemd; ik moet mijn eigen kinderen naar de ogen zien.¹⁸ Ook de jonge kinderen achten mij niets; als ik mij tegen hen stel, zo geven zij mij kwade woorden.¹⁹ Al mijne vertrouwden hebben een afschuw van mij, en die ik liefhad hebben zich tegen mij gekeerd.²⁰ Mijn gebeente kleeft aan mijne huid en mijn vlees, en ik kan mijne tanden met het vel niet bedekken.²¹ Ontfermt, ontfermt u over mij, mijne vrienden; want Gods hand heeft mij aangetast.²² Waarom vervolgt gij mij zowel als God, en kunt van mijn vlees niet verzadigd worden?

²³ Och, dat mijne redenen opgeschreven werden! Och, dat zij werden gesteld in een boek,²⁴ met een ijzeren stift op lood, en tot ene eeuwige gedachtenis in ene steenrots gehouwen werden!²⁵ Doch ik weet, dat mijn verlosser leeft, Hij zal ten laatste over het stof opstaan;²⁶ en als deze mijne huid geheel doorknaagd zal zijn, zal ik toch uit mijn vlees God nog zien.²⁷ Hem zal ik zien, mij ten goede, en mijne ogen zullen Hem aanschouwen en geen vreemde: mijne nieren zijn verteerd in mijn binnenste.²⁸ Want gij zegt: Hoe zullen wij hem vervolgen, en ene zaak in hem vinden?²⁹ Vreest dan voor het zwaard; want het zwaard is de toorn over de misdaad, opdat gij weet, dat er een gericht is.