Read the Bible

¹ Al de tollenaars en zondaars kwamen tot hem om hem te horen,² en de Farizeen en schriftgeleerden zeiden morrend: Die man ontvangt zondaren en eet met hen.³ Toen zeide hij tot hen de volgende gelijkenis:⁴ Wie van u zal, als hij honderd schapen heeft en een daarvan verliest, niet de negen en negentig in de woestijn achterlaten en dat verlorene gaan zoeken totdat hij het heeft gevonden?⁵ En vindt hij het, dan legt hij het verheugd op zijn schouders,⁶ roept thuis gekomen zijn vrienden en buren bijeen en zegt: Weest blijde met mij; want ik heb mijn verloren schaap gevonden!⁷ Ik zeg u: Zo zal in den hemel meer blijdschap zijn over een zondaar die zich bekeert dan over negen en negentig rechtschapenen, die geen bekering behoeven.⁸ Of welke vrouw die tien zilverstukken heeft zal niet, als zij er een van verliest, een lamp aansteken, het huis vegen en zorgvuldig zoeken totdat zij het gevonden heeft?⁹ En heeft zij het gevonden, dan roept zij vriendinnen en buren samen en zegt: Weest blijde met mij; want ik heb het muntstuk dat ik verloren had gevonden!¹⁰ Desgelijks, zeg ik u, ontstaat er blijdschap bij de engelen Gods over een zondaar die zich bekeert.

¹¹ Ook zeide hij: Zeker mens had twee zonen.¹² De jongste zeide tot zijn vader: Vader, geef mij het deel van het goed dat mij toekomt. Hij verdeelde het vermogen onder hen.¹³ En na korten tijd pakte de jongste zoon alles bijeen en vertrok naar een ver land, waar hij zijn vermogen in een losbandig leven verkwistte.¹⁴ Toen hij alles had doorgebracht, kwam een zware hongersnood in dat land en begon hij gebrek te lijden.¹⁵ Nu trad hij in dienst bij een der burgers van dat land, en deze zond hem op het veld om zwijnen te hoeden.¹⁶ En hij begeerde zijn maag te vullen met den draf der zwijnen, en niemand gaf hem dien.¹⁷ Toen zeide hij, tot zichzelf inkerend: Hoevele huurlingen van mijn vader hebben brood in overvloed, en ik kom hier van honger om.¹⁸ Ik wil opstaan en naar mijn vader gaan, en ik zal tot hem zeggen: Vader, ik heb gezondigd tegen den Hemel en tegen u;¹⁹ ik ben niet meer waard uw zoon te heten; maak mij tot een van uw huurlingen.²⁰ Hij stond dan op en ging naar zijn vader. En toen hij nog ver weg was, zag hem zijn vader en werd ontroerd van meedogen; hij liep op hem toe, viel hem om den hals en kuste hem.²¹ De zoon zeide tot hem: Vader, ik heb gezondigd tegen den Hemel en tegen u: ik ben niet meer waard uw zoon te heten.²² Maar de vader zeide tot zijn slaven: Haalt spoedig het beste kleed en trekt het hem aan, doet een ring aan zijn vinger en schoenen aan zijn voeten,²³ haalt het gemeste kalf, slacht het en laat ons eten en vrolijk zijn;²⁴ want deze zoon van mij was dood en is levend geworden, hij was verloren en is teruggevonden. Toen begonnen zij feest te vieren.²⁵ Zijn oudste zoon nu was op het veld en hoorde, toen hij naar huis keerde en naderbijkwam, muziek en dans.²⁶ Hij riep dan een der knechten en vroeg hem wat dat beduidde.²⁷ Deze zeide: Uw broeder is gekomen, en uw vader heeft het gemeste kalf geslacht, omdat hij hem gezond teruggekregen heeft.²⁸ Nu werd hij toornig en wilde niet naar binnen gaan. Zijn vader kwam naar buiten en drong er op aan;²⁹ maar hij gaf hem ten antwoord: Zie nu eens, zoveel jaren dien ik u, en ik heb nooit uw gebod overtreden. Toch hebt gij mij nooit een bokje gegeven om met mijn vrienden feest te vieren.³⁰ Maar nu die zoon van u komt die uw goed met gemene vrouwen heeft doorgebracht, slacht gij voor hem het gemeste kalf.³¹ Hij zeide tot hem: Kind, gij zijt altijd bij mij, en al het mijne is het uwe;³² gij moest dus feestvieren en blij zijn; want deze broeder van u was dood en is levend geworden, was verloren en is teruggevonden.