Read the Bible

¹ Waarom heeft de Machtige zich geen tijden voorbehouden, en zien zij die hem kennen zijn gerichtsdagen niet?² Grenzen verlegt men, een kudde rooft men en laat ze weiden:³ den ezel der wezen voert men weg, den stier der weduwe neemt men te pand.⁴ Men dringt de armen van den weg af, de nooddruftigen des lands houden zich altegader verborgen.⁵ Daar gaan zij als woudezels de woestijn in om met hun dagwerk den kost op te halen; de wildernis levert hun brood voor de kinderen;⁶ op het veld oogsten zij des nachts, en den wijngaard des rijken lezen zij na.⁷ Naakt overnachten zij, zonder kleding; zij hebben geen dekking in de koude.⁸ Van den stortregen der bergen worden zij doorweekt, bij gebrek aan een schuilplaats, drukken zij zich tegen de rotsen.⁹ Men rooft den wees van de moederborst, en neemt den zuigeling van den nooddruftige tot pand.¹⁰ Naakt gaan zij daarheen, zonder kleding, en zelf hongerig, torsen zij garven;¹¹ tussen rijen olievaten hongeren zij, zij treden perskuipen, terwijl zij zelf dorstlijden.¹² Uit de stad stijgt het gekerm van stervenden op, krijt de ziel van verslagenen. Maar God vindt het niet ergerlijk.

¹³ Anderen zijn vijanden geworden van het licht, kennen zijn wegen noch blijven op zijn paden.¹⁴ Bij avond maakt zich de moordenaar op, doodt een nooddruftige en arme, en des nachts sluipt de dief rond.¹⁵ Het oog van den overspeler neemt de schemering waar; niemand, denkt hij, kan mij zien! en hij dekt zijn gelaat met een sluier,¹⁶ graaft in het donker in huizen door. Overdag sluiten zij zich op, willen van het daglicht niets weten;¹⁷ want hun allen is het stikdonker een morgenstond, daar zij met de verschrikkingen van het stikdonker vertrouwd zijn.

¹⁸ Snel drijven zij voort op de oppervlakte des waters, hun erfdeel wordt vervloekt in het land, zij keren zich niet meer naar hun wijnberg.¹⁹ Evenals droogte en hitte het sneeuwwater wegroven, zo het dodenrijk de zondaren.²⁰ De moederschoot vergeet hem, het gewormte vergast zich aan hem; zo wordt hij niet meer herdacht, wordt de ongerechtigheid als een stuk hout gebroken.²¹ Wie een onvruchtbare, een die niet baarde, plundert, aan een weduwe geen weldaad bewijst,²² al sleurt hij door zijn kracht sterken mede, hij staat daar, maar kan van zijn leven niet zeker zijn.²³ God verleent hem gerustheid, opdat hij leune, terwijl zijn oog op den weg der zondaren is gevestigd.²⁴ Een korten tijd staan zij hoog, straks zijn zij niet meer; ineen zinken zij, als planten die verschrompelen; als de top van een aar verwelken zij.²⁵ Indien dit zo niet is, wie logenstraft mij? wie doet mijn rede te niet?