Read the Bible

¹ Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, commotione satiatur. ² Qui quasi flos egreditur et arescit et fugit velut umbra et non permanet. ³ Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos et adducere eum tecum in iudicium? ⁴ Quis potest facere mundum de immundo? Ne unus quidem! ⁵ Si statuti dies hominis sunt, et numerus mensium eius apud te est, et constituti sunt termini eius, quos non praeteribit, ⁶ averte oculos tuos ab eo, ut quiescat, donec solvat, sicut mercennarius, dies suos.

⁷ Nam lignum habet spem; si praecisum fuerit, rursum virescet, et rami eius non deficient. ⁸ Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius, ⁹ ad odorem aquae germinabit et faciet comam quasi novellae. ¹⁰ Homo vero cum mortuus fuerit et debilitatur, exspirat homo et, ubi, quaeso, est? ¹¹ Recedent aquae de mari, et fluvius vacuefactus arescet; ¹² sic homo, cum dormierit, non resurget: donec atteratur caelum, non evigilabit nec consurget de somno suo. ¹³ Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno seponas me et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei? ¹⁴ Putasne mortuus homo rursum vivat? Cunctis diebus, quibus nunc milito, exspectarem, donec veniat immutatio mea. ¹⁵ Vocares me, et ego responderem tibi; opus manuum tuarum requireres.

¹⁶ Tu quidem nunc gressus meos dinumerares, sed parceres peccatis meis. ¹⁷ Signares quasi in sacculo delicta mea, sed dealbares iniquitatem meam. ¹⁸ Mons cadens decidit, et saxum transfertur de loco suo; ¹⁹ lapides excavant aquae, et alluvione terra inundatur: et spem hominis perdes. ²⁰ Praevales adversus eum, et in perpetuum transiet; immutas faciem eius et emittis eum. ²¹ Sive nobiles fuerint filii eius, non novit; sive ignobiles, non intellegit. ²² Attamen caro eius, dum vivet, dolet, et anima illius super semetipso luget".