Read the Bible

¹ Cum autem habitaret David in domo sua, dixit ad Nathan prophetam: "Ecce ego habito in domo cedrina, arca autem foederis Domini sub pellibus est". ² Et ait Nathan ad David: "Omnia, quae in corde tuo sunt, fac; Deus enim tecum est". ³ Igitur nocte illa factus est sermo Dei ad Nathan dicens: ⁴ "Vade et loquere David servo meo: Haec dicit Dominus: Non aedificabis tu mihi domum ad habitandum; ⁵ neque enim mansi in domo ex eo tempore, quo eduxi Israel usque ad hanc diem, sed fui semper migrans de tabernaculo in tabernaculum et de habitatione in habitationem. ⁶ Ubicumque ambulabam in omni Israel, numquid locutus sum uni iudicum Israel, quibus praeceperam, ut pascerent populum meum, et dixi: Quare non aedificastis mihi domum cedrinam? ⁷ Nunc itaque, sic loqueris ad servum meum David: Haec dicit Dominus exercituum: Ego tuli te, cum in pascuis sequereris gregem, ut esses dux populi mei Israel; ⁸ et fui tecum, quocumque perrexisti, et interfeci omnes inimicos tuos coram te fecique tibi nomen quasi unius magnorum, qui celebrantur in terra. ⁹ Et dedi locum populo meo Israel et plantavi eum, ut habitaret in eo, et ultra non commovebitur, nec filii iniquitatis atterent eos sicut in principio ¹⁰ et ex diebus, quibus dedi iudices populo meo Israel et humiliavi universos inimicos tuos. Annuntio ergo tibi quod aedificaturus sit domum tibi Dominus. ¹¹ Cumque impleveris dies tuos, ut vadas ad patres tuos, suscitabo semen tuum post te, quod erit de filiis tuis, et stabiliam regnum eius. ¹² Ipse aedificabit mihi domum, et firmabo solium eius usque in aeternum. ¹³ Ego ero ei in patrem, et ipse erit mihi in filium; et misericordiam meam non auferam ab eo, sicut abstuli ab eo, qui ante te fuit. ¹⁴ Et statuam eum in domo mea et in regno meo usque in sempiternum, et thronus eius erit firmissimus in perpetuum". ¹⁵ Iuxta omnia verba haec et iuxta universam visionem istam, sic locutus est Nathan ad David.

¹⁶ Cumque venisset rex David et sedisset coram Domino, dixit: "Quis ego sum, Domine Deus, et quae domus mea, quia adduxisti me hucusque? ¹⁷ Sed hoc parum visum est in conspectu tuo, Deus; ideoque locutus es super domum servi tui etiam in futurum et aspexisti me excelsum super ordinem hominum, Domine Deus. ¹⁸ Quid ultra addere potest David, cum ita glorificaveris servum tuum et cognoveris eum? ¹⁹ Domine, propter famulum tuum iuxta cor tuum fecisti omnem magnificentiam hanc; et nota esse voluisti universa magnalia. ²⁰ Domine, non est similis tui, et non est alius deus absque te secundum omnia, quae audivimus auribus nostris. ²¹ Quis autem est alius ut populus tuus Israel, gens una in terra, ad quam perrexit Deus, ut liberaret sibi populum, ut faceres tibi nomen magnum et terribile eiciens nationes a facie populi tui, quem de Aegypto liberasti? ²² Et posuisti populum tuum Israel tibi in populum usque in aeternum; et tu, Domine, factus es Deus eius. ²³ Nunc igitur, Domine, sermo, quem locutus es super famulum tuum et super domum eius, confirmetur in perpetuum; et fac, sicut locutus es. ²⁴ Permaneatque et magnificetur nomen tuum usque in sempiternum, et dicatur: "Dominus exercituum, Deus Israel, est Deus pro Israel, et domus David servi tui permanens coram te". ²⁵ Tu enim, Deus meus, revelasti auriculam servi tui, ut aedificares ei domum; et idcirco invenit servus tuus fiduciam, ut oret coram te. ²⁶ Nunc ergo, Domine, tu es Deus; et locutus es super servum tuum tanta beneficia ²⁷ et coepisti benedicere domui servi tui, ut sit semper coram te: te enim, Domine, benedicente, benedicta erit in perpetuum".