Read the Bible

¹ [Quomodo obtexit caligine in furore suo
Dominus filiam Sion;
projecit de cælo in terram
inclytam Israël,
et non est recordatus scabelli pedum suorum
in die furoris sui!
² Præcipitavit Dominus, nec pepercit
omnia speciosa Jacob:
destruxit in furore suo
munitiones virginis Juda,
et dejecit in terram;
polluit regnum et principes ejus.
³ Confregit in ira furoris sui
omne cornu Israël;
avertit retrorsum dexteram suam
a facie inimici,
et succendit in Jacob quasi ignem
flammæ devorantis in gyro.
⁴ Tetendit arcum suum quasi inimicus,
firmavit dexteram suam quasi hostis,
et occidit omne quod pulchrum erat visu
in tabernaculo filiæ Sion;
effudit quasi ignem
indignationem suam.
⁵ Factus est Dominus velut inimicus,
præcipitavit Israël:
præcipitavit omnia mœnia ejus,
dissipavit munitiones ejus,
et replevit in filia Juda
humiliatum et humiliatam.
⁶ Et dissipavit quasi hortum tentorium suum;
demolitus est tabernaculum suum.
Oblivioni tradidit Dominus in Sion
festivitatem et sabbatum;
et in opprobrium, et in indignationem furoris sui,
regem et sacerdotem.
⁷ Repulit Dominus altare suum;
maledixit sanctificationi suæ:
tradidit in manu inimici
muros turrium ejus.
Vocem dederunt in domo Domini
sicut in die solemni.
⁸ Cogitavit Dominus dissipare
murum filiæ Sion;
tetendit funiculum suum,
et non avertit manum suam a perditione:
luxitque antemurale,
et murus pariter dissipatus est.
⁹ Defixæ sunt in terra portæ ejus,
perdidit et contrivit vectes ejus;
regem ejus et principes ejus in gentibus:
non est lex,
et prophetæ ejus non invenerunt
visionem a Domino.

¹⁰ Sederunt in terra, conticuerunt
senes filiæ Sion;
consperserunt cinere capita sua,
accincti sunt ciliciis:
abjecerunt in terram capita sua
virgines Jerusalem.
¹¹ Defecerunt præ lacrimis oculi mei,
conturbata sunt viscera mea;
effusum est in terra jecur meum
super contritione filiæ populi mei,
cum deficeret parvulus et lactens
in plateis oppidi.
¹² Matribus suis dixerunt:
Ubi est triticum et vinum?
cum deficerent quasi vulnerati
in plateis civitatis,
cum exhalarent animas suas
in sinu matrum suarum.
¹³ Cui comparabo te, vel cui assimilabo te,
filia Jerusalem?
cui exæquabo te, et consolabor te,
virgo, filia Sion?
magna est enim velut mare contritio tua:
quis medebitur tui?
¹⁴ Prophetæ tui viderunt tibi
falsa et stulta;
nec aperiebant iniquitatem tuam,
ut te ad pœnitentiam provocarent;
viderunt autem tibi assumptiones falsas,
et ejectiones.
¹⁵ Plauserunt super te manibus
omnes transeuntes per viam;
sibilaverunt et moverunt caput suum
super filiam Jerusalem:
Hæccine est urbs, dicentes, perfecti decoris,
gaudium universæ terræ?
¹⁶ Aperuerunt super te os suum
omnes inimici tui:
sibilaverunt, et fremuerunt dentibus,
et dixerunt: Devorabimus:
en ista est dies quam exspectabamus;
invenimus, vidimus.
¹⁷ Fecit Dominus quæ cogitavit;
complevit sermonem suum,
quem præceperat a diebus antiquis:
destruxit, et non pepercit,
et lætificavit super te inimicum,
et exaltavit cornu hostium tuorum.
¹⁸ Clamavit cor eorum ad Dominum
super muros filiæ Sion:
Deduc quasi torrentem lacrimas
per diem et noctem;
non des requiem tibi,
neque taceat pupilla oculi tui.
¹⁹ Consurge, lauda in nocte,
in principio vigiliarum;
effunde sicut aquam cor tuum
ante conspectum Domini:
leva ad eum manus tuas
pro anima parvulorum tuorum,
qui defecerunt in fame
in capite omnium compitorum.
²⁰ Vide, Domine, et considera
quem vindemiaveris ita.
Ergone comedent mulieres fructum suum,
parvulos ad mensuram palmæ?
si occiditur in sanctuario Domini
sacerdos et propheta?
²¹ Jacuerunt in terra foris
puer et senex;
virgines meæ et juvenes mei
ceciderunt in gladio:
interfecisti in die furoris tui,
percussisti, nec misertus es.
²² Vocasti quasi ad diem solemnem,
qui terrerent me de circuitu;
et non fuit in die furoris Domini qui effugeret,
et relinqueretur:
quos educavi et enutrivi,
inimicus meus consumpsit eos.]