Read the Bible

¹ En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:² Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!³ Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;⁴ Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;⁵ Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;⁶ Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

⁷ Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.⁸ De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.⁹ De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.¹⁰ De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.¹¹ Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.¹² Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.¹³ De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.¹⁴ Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.¹⁵ Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.¹⁶ Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.¹⁷ En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

¹⁸ En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.¹⁹ Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.²⁰ Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.²¹ Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.²² Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.²³ Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.²⁴ Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.²⁵ Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.