Read the Bible

¹ Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.² Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?³ Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.⁴ Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.⁵ Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.⁶ Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.⁷ Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.⁸ De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;⁹ En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

¹⁰ Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.¹¹ Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.¹² Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.¹³ Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.¹⁴ Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!¹⁵ Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?¹⁶ Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.