Read the Bible

¹ Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:² "Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,³ kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;⁴ siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,⁵ kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;⁶ kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

⁷ Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,⁸ të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;⁹ princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;¹⁰ zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.¹¹ veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,¹² sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.¹³ Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.¹⁴ Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.¹⁵ Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;¹⁶ isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.¹⁷ I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

¹⁸ Dhe mendoja: "Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;¹⁹ rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;²⁰ lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time".²¹ Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.²² Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.²³ Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.²⁴ Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.²⁵ Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.